Wednesday, December 16, 2009

ေနာက္ဆံုးေတာ့ မင္းထားခဲ့မွာပါ

Wednesday, December 16, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
(၁)

ငါ့ရ႕ဲ
ပထမအမွားက
လူျဖစ္လာတဲ့အမွား
ဒုတိယအမွားက
လူလုိခံစားတတ္တဲ့အမွား
တတိယအမွားက
႐ူးသြပ္မႈကုိ တံခါးေခါက္မိတဲ့အမွား။

(၂)

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔
“ဘ၀” ဆုိတဲ့အေၾကာင္း မေဆြးေႏြးရဲဘူး
ခ်ည္ေႏွာင္တတ္တဲ့ ႀကိဳးအေၾကာင္း မဖြင့္ဟရဲဘူး
ဒါေတြက
႐ုိက္ကြင္းထဲကလုိ ကဒ္လုိ႔ေအာ္႐ံုနဲ႔ မၿပီးေၾကာင္း
စိတ္ကစားလုိ႔ မွားသြားတာပါလုိ႔ ေတာင္းပန္မရေၾကာင္း
႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငုိေႂကြးဖုိ႔ အေႂကြး၀ယ္တာဆုိတဲ့အေၾကာင္း
ပံုျပင္းေလးကေတာ့ ဒါပါပဲလုိ႔ ေျပာ႐ံုနဲ႔ မၿပီးဘူးဆုိတဲ့အေၾကာင္း
ေနဦး ေနဦး
အသက္ကုိ အရွက္နဲ႔ လဲရဦးမယ့္အေၾကာင္းထိလည္းျဖစ္ႏုိင္တယ္။


(၃)

ငါလည္း ခံစားတတ္တာပါပဲ
ခ်စ္သူႏႈတ္ခမ္းႏုႏုဆီ
သူ႔အေၾကာင္းကုိေရႊရည္ေလာင္းရင္း
ေလကေလးခၽြန္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ခဲ့ခ်င္တာေပါ့။


(၄)

မိထားတဲ့ေထာင္ေခ်ာက္ကေန
စိတ္ကုိ ခဏငွါးၿပီးေနရေပမယ့္
ျပန္႐ုန္းထြက္ရမွာ ေၾကာက္တယ္
ေၾကာက္တာေတြကုိ စုလုိက္ရင္
မင္းမခ်စ္ေတာ့မွာကစလုိ႔
ငါ့အေၾကာင္း မင္းအစအဆံုးသိသြားရင္မွာ ဆံုးတယ္
အဆံုးသတ္မွာ ေၾကာက္စရာေကာင္းေပမယ့္
ေၾကာင္လက္ထဲက ႂကြက္လုိပဲ ေနခ်င္တယ္
အျမစ္မရွိဘဲ သစ္ပင္တစ္ပင္
ရွင္သန္ျပရတဲ့ဘ၀က ပင္ပန္းလွတယ္

(၅)

ေနာက္ဆံုးေတာ့ မင္းငါ့ကုိ ထားခဲ့မွာပါ။
ဒီအမွန္တရားကုိေတာ့
ငါက ဘုရားသခင္ထက္ ပုိသိၿပီးသား။

မ်က္ရည္မုိးရြာရန္ရွိသည္

Wednesday, December 16, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
အဲဒီမိန္းမရဲ႕ ပါးစပ္မွာ
မဲ့ကာရြဲ႕ကာ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းရွိတယ္
ေျမႇာက္ကာပင့္ကာ သူ႔အေၾကာင္းရွိတယ္
သူတပါးေခါင္းကုိ ခဲထားတဲ့အခါရွိတယ္
သူမအၿမႇီးျပန္ၿမိဳခ်ထားတဲ့အခါရွိတယ္
အရွက္မဲ့စြာ အမွန္တရားေျပာတဲ့အခါရွိတယ္
ဂုဏ္နဲ႔ျဒပ္နဲ႔ အမွားက်ဴးလြန္တဲ့အခါရွိတယ္
ေျပာတဲ့အေၾကာင္း က်ိန္တြယ္ျပတဲ့အခါရွိတယ္
က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့အေၾကာင္း မ်ိဳသိပ္ထားတဲ့အခါရွိတယ္
ကမာၻ႕ဖလားကုိ က့ဲရဲ႕တဲ့အခါရွိတယ္
သူ႔ရ႕ဲ ဆုတံဆိပ္ကုိ ႂကြားတဲ့အခါရွိတယ္
နည္းစံနစ္ရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ေျပာတဲ့အခါရွိတယ္
အေႏွးယဥ္ရဲ႕ ျမန္ဆန္မႈအေၾကာင္းေျပာတဲ့အခါရွိတယ္
ဂုဏ္သိကၡာအေၾကာင္း ေျပာတဲ့အခါရွိတယ္
ေငြးေၾကးေနာက္လုိက္တဲ့အခါ ရွိတယ္
အနက္အဓိပၸါယ္ကုိ အလကားလုိ႔ဆုိတဲ့အခါရွိတယ္
လူေတြကုိ မုန္းတဲ့အေၾကာင္းေျပာတဲ့အခါရွိတယ္
အသိဉာဏ္နဲ႔မလုိက္တဲ့ ကံၾကမၼာရွိတယ္
ကံနဲ႔ မလုိက္ဖက္တဲ့ လူထံုလူနေတြရွိတယ္
ဒီကိစၥအားလံုးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေဂ်ဂ်ဴ၀ုိင္က
လူရမ္းကားေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

Saturday, November 28, 2009

ငါ တစ္ေကာင္

Saturday, November 28, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
ငွက္တစ္ေကာင္ဟာ ငွက္တစ္ေကာင္ကုိ
ငါးတစ္ေကာင္ဟာ ငါးတစ္ေကာင္ကုိ
အလဲထုိးတတ္သလား
ငါတစ္ေကာင္ကေတာ့ ငါတစ္ေကာင္ကုိ
ဟုိတစ္ေန႔က အလဲထုိးခဲ့တယ္
ငွက္တစ္ေကာင္ဟာ ငွက္တစ္ေကာင္ကုိ
ငါးတစ္ေကာင္ဟာ ငါးတစ္ေကာင္ကုိ
ေခ်ာင္ပိတ္ဖမ္းတတ္သလား
ငါတစ္ေကာင္ကေတာ့ ငါတစ္ေကာင္ကုိ
ဟုိတစ္ေန႔က ေခ်ာင္ပိတ္ဖမ္းခံရတယ္
ငွက္တစ္ေကာင္ဟာ ငွက္တစ္ေကာင္ကုိ
ငါးတစ္ေကာင္ဟာ ငါးတစ္ေကာင္ကုိ
ငုိျပတတ္သလား
ငါတစ္ေကာင္ကေတာ့ ငါတစ္ေကာင္ကုိ
ဟုိတစ္ေန႔က ငိုျပခံရတယ္
အဲဂလုိ အေခ်ာင္ႏႈိက္ခံရတဲ့ ငွက္နဲ႔ ငါးတုိ႔ဟာ
သတၱ၀ါတစ္ခု ကံတစ္ခုေပါ့ကြယ္လုိ႔
သူ႔ကုိယ္သူ သေဘာထားႀကီးႏုိင္လား
ငါတစ္ေကာင္ကေတာ့
ေျခေထာက္ကေလး နည္းနည္းေအးတာနဲ႔ ၀မ္းေယာင္တယ္။

Saturday, November 21, 2009

ဟာသကဗ်ာ

Saturday, November 21, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
ရဲ … “အမွန္အတုိင္းေျပာစမ္းမိန္းကေလး”
မိန္းကေလး … “ကၽြန္မကုိ မသိတဲ့ လူတစ္ေယာက္က လာနမ္းတယ္”
ရဲ … “ေကာင္းၿပီ၊ မင္းဘာျပန္လုပ္လုိက္ေသးလဲ”
မိန္းကေလး … “ကၽြန္မကုိ ဒီလုိလုပ္လုိ႔ ဘယ္ရမလဲ၊
မဟုတ္မခံတတ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ျပန္နမ္းပစ္တာေပါ့” တဲ့။
အဲဒီဟာသေလးလုိ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မသိဘဲ နမ္းခဲ့သမွ်
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ျပန္နမ္းပစ္ခဲ့ခ်င္တာေပါ့။
ရက္စက္တတ္တဲ့ မ်က္ႏွာေတြမွာ
သနပ္ခါးေတြက အေဖြးသားနဲ႔ လွလြန္းေနေတာ့လည္း
ၾကင္နာတတ္တဲ့ မ်က္ႏွာေတြမွာ
မီး၀င္း၀င္းေတာက္ မ်က္လံုးေတြပဲ ထြန္းေပါက္ရခဲ့ေပါ့
ေကာက္က်စ္မႈက သြားတက္ေလးနဲ႔ ၿပံဳးေနေတာ့လည္း
႐ုိးသားမႈက အစြယ္တေငါေငါနဲ႔ ထြက္ခြါခဲ့ရေပ့ါ
သူတုိ႔ အတၱကို ထပ္မံအမြန္းတင္ခဲ့ၾကလုိ႔
ရာသီဥတုေပ်ာက္ဆံုးကုန္ခဲ့ၾကေၾကာင္း
သူတုိ႔ နည္းနည္းေလးျဖစ္ျဖစ္ သိၾကရင္ ေကာင္းမွာ
ေမတၱာမွန္ရင္ ေရာင္ျပန္ဟပ္မွာပါ ..တဲ့
ေသြးေအးတဲ့ မ်က္လွည့္ဆရာရဲ႕
အေ၀းက လွမ္းေခ်ာ့တဲ့ ေတးသံကုိ
ပ်ားသကာလုိ ခ်ိဳၾကလုိက္တာ
အတြင္းမွာပုန္းေနတဲ့ အဆိပ္ျပင္းေတြနဲ႔
မွားယြင္းခြင့္ကုိ အားေဆးထိုးေနမွန္း မသိၾကဘူး
က်ိဳၿပီးခ်က္ၿပီး ေသာက္ခ်င္ရေလာက္ေအာင္
ေအးေအးေဆးေဆး ထုိင္ေငးခ်င္ရေလာက္ေအာင္
ေနာင္တဟာ သိပ္ၿပီး မက္ေမာင္စရာေကာင္းေနသလား
မီးပံုထဲ က်ည္ဆံေတြ အျပည့္ထဲ့ၿပီး
၀ုိင္းႀကီးပတ္ပတ္ကေနၾကတဲ့ သူေတြအတြက္
ဖူးပြင့္ေ၀ဆာေနတဲ့ ၀မ္းနည္းမႈပန္းျခင္းရယ္
မႈိေစာ္နံေနတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈဆုတံဆိပ္ရယ္
တကယ္မရွိတဲ့ သုဂတိသုိ႔သြားရာလမ္းရယ္
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ရွာရမယ့္ မွန္တစ္ခ်ပ္ရယ္
ဟာသထဲက မိန္းကေလးရဲ႕ မခံခ်င္စိတ္မ်ိဳးနဲ႔
စင္စင္ၾကယ္ၾကယ္ စူးစူးနစ္နစ္ ျပန္ေပးလုိက္ပါတယ္
နတ္လူ သာဓု ေခၚေစဖုိ႔။

Tuesday, November 17, 2009

သူငယ္ခ်င္း

Tuesday, November 17, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
“ေန႔ေျပာေနာက္ၾကည့္ ညေျပာေအာက္ၾကည့္”တဲ့။
ေန႔ေရာ ညပါ မင္းအေၾကာင္းေျပာခဲ့ပါတယ္
ကုိယ့္ႏွလံုးသား ေအာက္မွာေရာ ေအာက္မွာပါ
မင္းေရာက္မလာခဲ့ဘူး

မ်က္ေတာင္ထူထူနဲ႔ ငါေကာေနတဲ့အလွေတြ
ေျခဖြဖြနင္းေပမယ့္ လူမိသြားတဲ့ ငါ့အၾကည့္ေတြ
မင္းေရွ႕တည့္တည့္ကေန ငါ ဘယ္သြားေနရမလဲ

မင္းရဲ႕ ခပ္မဲ့မဲ့အၿပံဳးနဲ႔
ငါ့ရဲ႕ ညေရးညတာခက္ေအာင္
အိပ္မက္ဆုိး က်ိန္စာ မတိုက္ပါနဲ႔
ငါ့မွာ တစ္ရာသီလံုး ေျခာက္ေသြ႔တယ္

မၾကာခဏဆုိသလုိပါပဲ
ငါ့ရဲ႕ ကုိယ္ႏႈတ္စိတ္သံုးပါးလံုး
မင္းကုိခ်စ္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတုိင္း
ငါ ဆံုး႐ႈံးရမွာ အေၾကာက္ဆံုးက
ငါ့အသက္နဲ႔ မင္းဘဲရွိတယ္လုိ႔ ေျပာမိတယ္

မင္းက
မစနဲ႔ကြာ ... တဲ့
မင္းပုတ္ထုတ္လုိက္တဲ့ ေဘာလံုးကုိ
ငါ ဘယ္ကြင္းမွာ သြားကန္ရမလဲ။

Sunday, November 8, 2009

ပဥၥလက္မီးအိမ္

Sunday, November 08, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
ေက်ာက္သားျဖဴ စားပြဲတစ္လံုးေပၚမွာ
အူေဟာင္းေလာင္း ထြက္က်ေနတဲ့
စကၠဴကဒ္ျပား သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္
ဘူတာ႐ံု ပလက္ေဖာင္းတစ္ခုေပၚက ေဆးလိပ္ျပာမ်ား
႐ုပ္ပံုလႊာတစ္ခုရဲ႕ ႐ုပ္ပံုလႊာ
ရပ္ေနတဲ့ နာရီခ်ိန္သီး အေလးခ်ိန္နဲ႔
သူ႔ရ႕ဲ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ခဏငယ္ေလးမ်ား
...ဆန္ကိတ္မုံ႔တစ္ခါေပၚက
စပ်စ္သီးတစ္လံုးရဲ႕ အံ့စရာတေစၧ
အလြမ္းနာကုိ ၀ုိင္အရက္နီတက်ိဳက္နဲ႔
သစ္ပင္ရင္း ငုပ္ဆင္းသြားတဲ့လူတစ္ေယာက္
ဖေယာင္းတိုင္တစ္ထုတ္ရ႕ဲ
မ်က္စိက်ိန္းေစတဲ့ အလင္းေရာင္မ်ား
ပန္းၿခံတစ္ခုထဲမွာ
စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ သံပတ္အၿပံဳးကုိၿပံဳး
အိပ္ငုိက္ေနတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကုိ ရင္မွာေပြ႔ၿပီး
ညစ္ပတ္တဲ့ ဗလာေျခေထာက္နဲ႔ ေျမႀကီးကုိ ကုတ္ျခစ္ရင္း
အရိပ္နဲ႔ ေမ့ေလွ်ာ့ေနတဲ့ ကေလးအေဖရဲ႕ပံုပန္းကုိ
အစျပန္ေဖာ္ေနတဲ့ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ အ႐ူးမငယ္တစ္ေယာက္
အ၀တ္စုတ္ေထြးထားတဲ့
ေမြးကင္းစကေလးငယ္ကုိ
လမ္းသြားလမ္းေတြကုိ လုိက္လုိက္ေပးေနေလရဲ႕
အႏုပညာရြယ္ ကေလးငယ္ကုိ ေခ်ာ့သိပ္ေနတဲ့
အစိမ္းေရာင္သစ္သား ဂစ္တာတစ္လက္
၀န္စည္စလယ္ အျပည့္သယ္လာတဲ့
မီးရထားလက္မွတ္တစ္ေစာင္
သဘာ၀႐ႈေမွ်ာ္ခင္းတစ္ခုကုိ
ဖ်က္ဆီးေနတဲ့ မ်က္ႏွာတစ္ခုကုိ
ဖယ္ပစ္လုိက္တ့ဲ လက္တစ္ဖက္
အေတြးအေခၚဟာ
အခန္းတံခါးနားက သူတုိ႔ေနရာျဖစ္တဲ့
ေပါင္မုန႔္ေတြ ဖိနပ္ၾကားေတြကုိ ျပန္ေရာက္သြားတယ္
အေတြးအေခၚဟာ မ်က္လွည့္ေနာက္ ပါသြားၾကတယ္
အေငြ႔ျဖစ္ကုန္တယ္ အေၾကာေတြေသကုန္ၾကတယ္
ခံစားခ်က္ကင္းတဲ့ ကမာၻႀကီးတစ္ခု
ျပန္ရွာမေတြ႕တဲ့ ကမာၻႀကီးတစ္ခု
ေဆြးေႏြးျပလုိ႔မရ ရွင္းျပလုိ႔မရတဲ့ ကမာၻႀကီးတစ္ခု
မူးယစ္ျခင္းလည္းရွိ မူးယစ္ျခင္းလည္းမရွိတဲ့ ကမာၻႀကီးတစ္ခု
၀မ္းနည္းျခင္းလည္းျဖစ္ ရႊင္ပ်ျခင္းလည္းျဖစ္တဲ့ ကမာၻႀကီးတစ္ခု
စစ္မွန္ျခင္းလည္းရွိ မွားယြင္းျခင္းလည္းရွိတဲ့ ကမာၻႀကီးတစ္ခု
ညဥ့္ယံလည္းရွိ ေန႔ခင္းလည္းရွိတဲ့
ငရဲျပည္လုိလွတဲ့
ကမာၻႀကီးတစ္ခု.........။

ပေရးဗားရဲ႕ကဗ်ာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္လုိ ၀ါသနာတူ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ခံစားေစခ်င္လုိ႔ ေ၀မွ်ေပးတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာပံုစံလည္းျဖစ္ပါတယ္။

Saturday, November 7, 2009

မွားမိျခင္း

Saturday, November 07, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
ကိုယ့္လံုၿခံဳမႈအတြက္ မဟုတ္တဲ့ စစ္ပြဲကုိ
၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ ဇာတ္သိမ္းပါတဲ့
႐ုပ္ရွင္တစ္ကားလုိ ေအာက္ေမ့လုိက္သင့္မယ္
မုိးခါးေတာထဲမွာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္
သြားရပ္မိတာ င့ါအမွားပဲ
ဒါလူေတြရ႕ဲ ပံုမွန္မွားယြင္းမႈ
နာရီပ်က္ထဲက မွန္ကန္မႈ
႐ႈိက္သံပါ၀င္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ
တတိယကမာၻရ႕ဲ ယဥ္ေက်းမႈ
ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးမင္းတုိ႔ရ႕ဲ
ဘ၀ကုိ ပူေဇာ္မႈ
ဒါ လူအႏၶတုိရ႕ဲ ကူးစက္ေရာဂါ
ေျခာက္ခ်ားမႈရဲ႕ လံုၿခံဳရာ
မႈိေစာ္နံေနတဲ့ ေအာင္ျမင္ရာ
ေမွ်ာ္လင့္မိတဲ့ သုဂတိလားရာ
သားရဲတုိ႔ရ႕ဲ သီလေစာင့္စည္းရာ
ေယာင္ခ်ာခ်ာဘ၀ရ႕ဲ ထိရွရာ
ဒီလုိ အမွန္ေတြကုိမွ သြားသိရတယ္လုိ႔
ကဲ ကဲ ကဲ
အမႈဆင္ဖမ္းထားတဲ့ အသိတရားကုိ
ႀကိဳးမိန္႔ေပးလုိက္ၾကပါေတာ့
အမႈကုိ ဒီလုိဖြင့္လုိက္
ေဆာခရတၱိ ေသာက္ခဲ့တဲ့ အဆိပ္အေၾကာင္း
သိလုိက္တာ တစ္ခုမွားခဲ့တယ္ေပါ့။

Friday, November 6, 2009

ဒဏ္ရာမေပၚတဲ့အနာ

Friday, November 06, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်

မင္းငိုမွာ အရမ္းစုိးေပမယ့္
မင္းငုိရေအာင္ ငါပဲ နာက်င္ေစခဲ့တယ္
ငါ မေခ်ာ့ပါရေစနဲ႔လုိ႔
ငါ့ကုိယ္ငါ တုိက္တြန္းေနရင္း
မငုိပါနဲ႔လုိ႔ တားမိျပန္တယ္
ညီမေလးေရ
ကုိယ့္ဒုကၡမုိ႔
ႀကီးက်ယ္ျပေနတာ မဟုတ္ဘူး
ဒီတြင္းက မင္းထင္တာထက္
အဆတစ္ရာျပန္နက္တယ္
ထသြားမိခါမွ ငါ့ေၾကာင့္
မင္းဘ၀တစ္ခုလံုး
ဟပ္ထုိးလဲ က်ိဳးက်ရမွာ
မင္း မသိေသးလုိ႔ပါ
ႏွလံုးသားရ႕ဲစကားကုိ
အမွန္တရားေတြ မ်က္စိမွားေနခ်ိန္
ဘ၀တစ္ခုလံုး မ်က္ရည္ထဲ မေမ်ာေအာင္
ခါးခါးတူးတူး ၿမိဳသာခ်လုိက္ ညီမေလး။

ေဆးဆုိတာ ခါးတယ္

Friday, November 06, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
အတုေတြက တူလာေတာ့လည္း
အတူေတြက လုိက္တုရေတာ့တာပ
အမွန္တရားက ခါးတယ္ဆုိရင္
အမွားကေတာ့ ခ်ိဳမွာပဲ
လူေတြကလည္း သကာကုိပဲ ႀကိဳက္တယ္ေလ
သဒၶါေတြ လြန္ထားၾကေလေတာ့
တဏွာကၽြန္လုိ႔ အေခၚမခံရေအာင္
တားတဲ့သူ လူယုတ္မာ ျဖစ္ကေရာပဲ
(႐ႈး – တုိးတုိး သိရင္ တိတ္တိတ္ေန)
ဆုတ္ကပ္ကုိ အျပစ္မဆုိေတာ့ပါဘူး
႐ုပ္ဓာတ္ေတြ မြဲသထက္ မြဲဦးမွာမုိ႔
ဘ၀ယာဥ္ေၾကာတစ္ခုလံုး
(ကၽြမ္းထုိး ေမွာက္ခံုျဖစ္ေအာင္)
မုသားေတာထဲ
ဂီယာ တစ္ခ်က္ထပ္ထုိးလုိက္ေစဦး။

Wednesday, October 14, 2009

ဆရာေဇာ္ဂ်ီရ႕ဲ ကဗ်ာမ်ား

Wednesday, October 14, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
တုိ႔တုိင္းျပည္
ထေလာ့ျမန္မာ အုိျမန္မာတုိ႔
တုိ႔ရြာတုိ႔ေျမ တုိ႔ရြာေျမ၀ယ္
ေစတီ စပါး မ်ားလည္းမ်ား၏
မ်ားပါေလလဲ တမြဲမြဲႏွင့္
ဆင္းရဲကာသာ ကာလၾကာလွ်င္
ယာစကာမ်ိဳး တၫႇိဳးၫႇိဳးႏွင့္
ပုထုိး ျမင့္ေမာင္း ေက်ာင္းႀကိဳေက်ာင္းၾကား
လွည့္လွည္သြားလ်က္
မစားေလရ ၀မ္းမ၀၍
ဆြမ္းမွ် မတင္ႏုိင္ရွိမည္တည္း
ထေလာ့ျမန္မာ အုိျမန္မာတုိ႔
တုိ႔ရြာတုိ႔ေျမ တုိ႔ရြာေျမ၀ယ္
ေရခ်ိဳေသာက္ရန္ ျမစ္ေခ်ာင္းကန္ႏွင့္
သီးႏွံခ်ိဳပ်ား မ်ားလည္းမ်ား၏
မ်းပါေလလဲ တမြဲမြဲႏွင့္
ဆင္းရဲကာသာ ကာလၾကာလွ်င္
ျမင္သာျမင္ရ မစားရ၍
ေတာကၿပိတၱာ ျဖစ္မည္တည္း
ထေလာ့ျမန္မာ ျမန္မာထေလာ့
အားမေပ်ာ့ႏွင့္ မေလွ်ာ့လံု႔လ
သူကစ၍ ငါက အားလံုး
လက္႐ံုးျမားေျမာင္ ဉာဏ္ျမားေျမာင္ႏွင့္
စြမ္းေဆာင္ၾကေလာ့ ေဆာင္ၾကေလေလာ့
ဤေျမဤရြာ ဘယ္သူ႕ရြာလဲ
ဤယာစပါး ဘယ္သူ႔စပါးလဲ
ထားေလာ့တာ၀န္ ပြန္ေလာ့လုပ္ငန္း
ဉာဏ္ေရွ႕ပန္း၍
တ၀မ္းတစိတ္ ညီေစသတည္း။

အုိတက္လူတုိ႔
ျမန္မာျပည္၀ယ္ ထီးစည္တုိ႔မင္း
ပ်က္ယြင္းပါပေကာ သုိ႔စိတ္ေစာလွ်က္
ေဘာ … အုိ ရဲေသြး တက္လူကေလးတုိ႔
ငုိေႂကြးသမႈ ျပဳ႐ံုမွ်ျဖင့္
မပြင့္ဉာဏ္ရည္ လက္မည္၍
မ်က္ရည္သာလွ်င္ ရႊဲလိမ့္မည္။
ျမန္မာျပည္၀ယ္ ထီးစည္တုိ႔မင္း
ပ်က္ယြင္းပါပေကာ သုိ႔စိတ္ေစာလွ်က္
ေဘာ … အုိရဲသား တက္လူမ်ားတုိ႔
တရားသံေ၀ ယူေလ႐ံုျဖင့္
တက္ခြင့္မနီး ေဘးႀကီးနီး၍
ပုတီးအဖတ္တင္ က်န္လိမ့္မည္။
အေဟာင္းပ်က္လွ်င္ အသစ္ျပင္ေလာ့
အျမင္က်ယ္၍ ပညာေမြ႕ေလာ့
ယေန႔လူငယ္ ေနာင္၀ယ္လူႀကီး
သင္လည္းတစ္ဦး သားထူးသားျမတ္
ျဖစ္အပ္ရာသည္ ေရွ႕သုိ႔ရည္၍
ငုိျမည္မတ
သခၤါရဟု စိတ္ကမေစာ
ေလာေလာဆယ္ဆယ္ ဒုကၡနယ္ကုိ
ကယ္တင္ႏုိင္ၾကပါေစသတည္း။



အပ္ေရႊနဖား
ထုိးေသာ္တဲ့ ထုိးေသာ္
ႀကိဳးေခ်ာ္လုိ႔သြား။
အမယ္အုိ အျမင္ကတ္တယ္
အပ္ေရႊနဖား။



ဖားျပဳတ္မ
မ်က္လံုးငယ္ေၾကာင္
ကုိယ္ေရာင္ ျပာမြဲႏွင့္
ဗုိက္ရြဲေလေသး
ဖားဖုိကမူ
ၾကည့္ရင္း လြန္ၾကည္ျဖဴလုိ႔
ဇမၺဴမွာ သည္လုိေမ့ကုိ
ေတြ႕ဖုိ႔ပံုေ၀း ...။

ထိက႐ုန္းပင္ အပ်ိဳျဖန္း
ခရမ္းေရာင္ ေငြမႈန္လဲ့ႏွင့္
ႏြဲ႔ပါဘိ သူ႔ဟန္သြင္
ဆြတ္ခ်င္လုိ႔ ေမး
ထိစမ္းႏွင့္ေလ
ေပြလာယင္ တကယ္မုန္းပါငဲ့
႐ုန္းလုိက္မယ္ေလး....။

အ႐ူး

Wednesday, October 14, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲက
“အခ်စ္က ဘာမွအေရးမႀကီးဘူး” စာသားကုိ
ခင္ဗ်ားနားစြန္းနားဖ်ား ၾကားဖူးမယ္မွန္း
ကၽြန္ေတာ္သိတယ္
ဒါေပမယ့္ အဲဒီသီခ်င္းအတုိင္း
ခင္ဗ်ားလုိက္နာက်င့္ႀကံမယ္မွန္းလည္း
ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္
ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးေရာဂါကုိ ကုေပးၿပီး
ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးေရးရာကုိ မသိလုိက္တဲ့
ဆရာ၀န္မမရယ္
“ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္သလား” ခင္ဗ်ားအေမးကုိ
“အရင္က ေသာက္တယ္
အခု ခင္ဗ်ားကုိ ခ်စ္မိလုိ႔ မေသာက္ေတာ့ဘူး”လုိ႔
ေျဖခ်င္ခဲ့တယ္
ဆရာ၀န္မမေရ
ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကုိခ်စ္တယ္
ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကုိ ေျခသုတ္ပုဆုိးလုိခ်စ္တယ္
ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကုိ ေႁမြစြယ္က်ိဳးလုိခ်စ္တယ္
ၿပီးေတာ့
ခင္ဗ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကုိယ္ေငြ႕ေႏြးေႏြးေလးျဖစ္တယ္
ခင္ဗ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံ ေႏွးေႏွးေလးျဖစ္တယ္
ခင္ဗ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခုိင္ၿမဲတဲ့ နံ႐ုိးတစ္ေခ်ာင္းျဖစ္တယ္
ခင္ဗ်ာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေပ်ာ္ဆံုးေနတဲ့ ကုိယ္တစ္ျခမ္းျဖစ္တယ္
ခင္ဗ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေလ့လြင့္စိတ္ ဦးတည္ရာျဖစ္တယ္
ခင္ဗ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရ႕ဲ အကုသုိလ္စိတ္ သန္႔စင္ရာျဖစ္တယ္
နားၾကပ္ခ်ိတ္ထားတဲ့ လည္တုိင္ကစလုိ႔
ခင္ဗ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္မိတဲ့အေၾကာင္း
ေဟာဒီကဗ်ာက အျပည့္အစံု ေဖာ္မျပႏုိင္ဘူး
လက္သီးဆုတ္မွ်သာရွိတဲ့ ႏွလံုးရဲ႕
ေခတၱ႐ူးသြပ္မႈကုိ
တစ္သက္စာ ခႏၶာကုိယ္က မလုိက္ေၾကာင္း
စာတန္းျပဳစုၿပီး ဘဲြ႕လြန္ေတြ ထပ္ယူလုိက္ပါ
ခင္ဗ်ားကုိယ္ႏႈိက္ကလည္း
ဘက္တီးရီးယားပုိးေတြ ေပပြေနတဲ့လက္နဲ႔
ခင္ဗ်ားႏွလံုးသားကုိ
ဘယ္ေခၽြးသိပ္ခံခ်င္ပါ့မလဲ
တရားမွ်တပါတယ္
ရႊံ႕ေတြနဲ႔ နင္းကြက္မရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ဲ
ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေရႊရည္စိမ္ဂုဏ္ထူးေတြ
ဘယ္နစ္မြန္းခံခ်င္ပ့ါမလဲ
ခင္ဗ်ားတရားမွ်တပါတယ္
႐ႈမိရင္ ႐ိႈက္မသြင္းရဲတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်းကုိ
ခင္ဗ်ားရြံရွာေနမယ္ဆုိရင္လည္း
ခင္ဗ်ားတရားမွ်တပါတယ္
ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေလာကနဲ႔ ႏႈိင္းစာရင္
အမႈိက္တစ္စလုိ ေဟာဒီဂ်စ္ပစီရဲ႕
ခင္ဗ်ားအတြက္ စပ္ဆုိတဲ့ ဒီကဗ်ာကုိ
ခင္ဗ်ား ဘယ္လုိမွ ဖတ္မိမွာမဟုတ္လည္း
ခင္ဗ်ား တရားမွ်တပါတယ္
ဆယ္ျပားသာ ထုိက္တန္တဲ့ လူသားအတြက္
တစ္မတ္ေကာက္ရခဲ့လည္း
ဆယ့္ငါးျပားက်ေပ်ာက္ရမွာပဲ မဟုတ္လား
ေနနဲ႔ ကမာၻရဲ႕ တစ္ဘက္ျခမ္းမွာရွိမွ
လ,ဟာ ျပည့္ျပည့္၀န္း၀န္းသာႏုိင္မွာမုိ႔လုိ႔
ခင္ဗ်ားနဲ႔ ေ၀းရာမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ေနပါ့မယ္
ခံစားေနရတာေတြအတြက္လည္း
တစ္ခါက သူတပါးအသည္းကုိ
အလဟႆခြဲဖူးေလေသာေၾကာင့္တည္းလုိ႔
ႀကိတ္မွိတ္ေျဖသိမ့္ပါမယ္
ေႏြမုိးေဆာင္း စကၠန္႔လုိျမန္ေအာင္
လွႏုိင္ရက္လြန္းပါေပတဲ့
ထင္းထင္းေပၚမ်က္ရစ္ကေလး
ေဖြးေဖြးႏုနားရြက္ေလး
ႏွစ္ထပ္ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလး
ေက်ာဘက္ခ်စည္းထားတဲ့ ဆံစုေလးဆီ
xxxxx ဆုိတ့ဲ ဖုန္းနံပါတ္ကုိ
မဆက္ရလည္း ဘာမွ မျဖစ္ဟန္ေနေတာ့မယ္
လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ နဖူးက ဆံႏြယ္ေလးကုိ ဆြဲဆြဲၿပီး
ဖုန္းကုိင္တတ္တဲ့ ခင္ဗ်ားကုိ
စိတ္ထဲႂကြယ္၀စြာ
ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိးပုိင္ဆုိင္ေနေတာ့မယ္။

Sunday, October 11, 2009

သက္ေသ

Sunday, October 11, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
စကားလံုးေတြနဲ႔ ဘ၀ကုိ
ခ်ဳပ္႐ုိးလုပ္ထားလည္း
ဉာဏ္နည္းတဲ့သူေတြ ယံုမွာပဲ
အဘိဓာန္ကုိ အံစာတံုးလုပ္ႏုိင္ရင္
ခင္ဗ်ားတုိ႔ လည္တာေလာက္ေတာ့
သနားသေပါ့
ကံၾကမၼာနဲ႔ လက္ရည္တူ မတူ
သူမသိခဲ့ေပမယ့္
ဘီလူးဆုိတဲ့ သီခ်င္းလည္း
ပန္းပြင့္ေစႏုိင္ေၾကာင္း သူသိတယ္
ကုိယ္ခ်လုိက္ရတဲ့ သက္ျပင္းကုိ
ကုိယ္ယံုၾကည္ၾကတဲ့တစ္ေန႔
ခင္ဗ်ားတုိ႔
မ်က္ရည္အစစ္ေတြ မက်မိေစနဲ႔။

Tuesday, October 6, 2009

ေျပာင္းလဲမႈ သီအုိရီ

Tuesday, October 06, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
အက်င့္စာရိတၱပုိင္းမွာ
ပထမေတာ့ လူက အက်င့္ကုိ ဖန္တီးတယ္
ေနာက္ေတာ့ အက်င့္က လူကုိဖန္တီးတယ္
ခ်စ္ေမတၱာပုိင္းမွာေတာ့
ကမာၻအစပုိင္းမွာ အခ်စ္က လူကုိဖန္တီးတယ္
ခုခ်ိန္မွာေတာ့ လူက အခ်စ္ကုိ ဖန္တီးတယ္
ေကာင္ေလးေတြလည္း
ငါးမွ်ားခ်ိတ္က အစာျဖစ္ခ်င္လာတယ္
ေကာင္မေလးေတြလည္း
တစ္ကုိယ္ေရစာ ပင့္ကူအိမ္ေလးရက္ဖြဲ႕တယ္
အဲဒီမွာေတာ့
လာဟပ္မိတဲ့ ငါးျဖစ္ျဖစ္
ေႏွာင္မိတဲ့ အင္းဆက္ေကာင္ျဖစ္ျဖစ္
အခ်စ္သက္တမ္း ရွည္ၾကာခိုင္ၿမဲဖုိ႔အတြက္
အၿမီးေလးေတာ့ နည္းနည္းရွည္ရမယ္။

Wednesday, September 30, 2009

သနပ္ခါးလိမ္းမထားတဲ့ အိပ္မက္

Wednesday, September 30, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
အိပ္မက္ေတြ သူ႔ကုိသူ သိတတ္ရင္ေကာင္းမယ္
ဒါမွ အိပ္မက္ဆုိးပဲ ဆုိၿပီး
ငါတုိ႔ကုိ လႈပ္ႏႈိးေကာင္း လႈပ္ႏုိးခဲ့မွာ
လူတစ္ေယာက္ အသက္ရွင္လ်က္ ေသဆံုးသြားဖုိ႔
အလြန္လွပတဲ့ စကားတစ္လံုးထြင္းထုလုိက္ရတယ္
ငါ့စကားေတြ လွပလြန္းသြားလုိ႔
ဒဏ္ရာက ေသြးထြက္နည္းနည္းမ်ားခဲ့သလား
႐ုိး႐ုိးကေလး ငါေျပာခ့ဲခ်င္တာ
ခုေတာ့ မင္းနဲ႔ငါ့ ခင္မင္မႈမွာ
ဘာမွလည္း အေကာင္းမက်န္ေတာ့ဘူး
ငါလည္းမေမ့ခ်င္ခဲ့ မင္းလည္းမေမ့ခ်င္ခဲ့တဲ့
ႏွလံုးသားကင္းပတ္စမွာ အတိတ္ေဟာင္းေသြးေတြ
ၾကည့္လုိ႔မေကာင္းေအာင္ လွသြားၿပီေပါ့
....................................
“ကၽြန္မရင္ဘတ္ေအာင့္တတ္တယ္ကုိကုိ”
မင္း႐ႈိက္သံေနာက္မွာ
မင္းခဏခဏ ေဆးခန္းသြားေနရေၾကာင္း
ငါျပန္ၾကားေယာင္မွာ ငါေၾကာက္တယ္။





၂၀၀၉/၉/၃၀ ဗုဒၶဟူး ညေန ၅း၃၅ နာရီ

ရဲေဘာ္ညက္ထယ္

Wednesday, September 30, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
ငါ အေျခာက္တုိက္ တုန္လႈပ္သြားတာ မဟုတ္
နာနာဘ၀ဆုိတာမ်ိဳးလဲ မဟုတ္ပါ
သေဘၤာဆိပ္ထဲကုိ
သံရည္ေပ်ာ္ ေႏြရတုလုိ
ရဲရဲၿငီးရင္း
၀င္လာေလေပါ့
၀ီး လွည့္တဲ့ကာ သေဘၤာက်င္းဖက္ တန္း၀င္သြားေပါ့
ရဲေဘာ္ ညက္ထယ္ရယ္ေလ
ဒါ သူပါပဲ
ငါ မွတ္မိပါတယ္။
ပန္းကန္ျပားလုိ အသက္ကယ္ခါးပတ္ မ်က္မွန္ေတြထဲကေန
ျပဴးၾကည့္ေနေလရဲ႕
ေဟး ညက္ထယ္
ငါ ၀မ္းသာသကြာ မင္းခုလုိ
သံႀကိဳးေတြနဲ႔ ေက်ာက္ဆူးေတြနဲ႔
မီးခုိးတလူလူနဲ႔ အသက္ရွင္ေနတာ ေတြ႕ရေတာ့
ဒီဘက္ ကပ္ခဲ့ေလကြာ
ေရသိပ္တိမ္လြန္း မထင္ပါဘူး
ဗာတြမ္ကလား ကြ ဟင္
ေရေႏြးအုိးေတြ အေငြ႕ေထာင္းထ ေနပါလား
မွတ္မိေသးလား ညက္ထယ္
လူ႔ဘ၀တုန္းကေလ
သံတမန္ရထားေပၚမွာ
မင္းနဲ႔ငါ လက္ဘက္ရည္ေသာက္ခဲ့ၾကတာေကာ
သူမ်ားေတြ ေမ့ေမာေဟာက္ေကာင္းေနခ်ိန္မွာ
ေဆြးေႏြးေကာင္းခဲ့ၾကသေပါ့
ခ်ိတ္နီနီစာအိတ္ေတြဆီ
မ်က္လံုးက ေစာင္းငဲ့လုိ႔
ခရီးသြားရင္းက
ရြမ္ကာ ယာေကာ့ဆန္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြး
ဟာသသံေႏွာၿပီး ကဗ်ာေတြ
ရြတ္သြားလုိက္ေသး
အာ႐ုဏ္က်င္းေတာ့လည္း အိပ္သြားေရာ
လက္ေခ်ာင္းက
ေသနတ္ခလုတ္မွာ ခ်ိတ္ရက္ကေလး
ယီးတီးယားတားေတာ့
လုပ္မယ္မႀကံနဲ႔ ကုိယ္လူတုိ႔
တစ္ႏွစ္ေလာက္တုန္းကျဖင့္
ဘယ္သူထင္စားမိလိမ့္မလဲ
ငါ မင္းကုိ သေဘာၤအျဖစ္နဲ႔
ေတြ႕ရလိမ့္မယ္လုိ႔
မင္းပဲ့ပုိင္းထက္မွာ လမင္းဟာ
အိမ္ သာလုိက္ပါဘိျခင္း
ကြယ္ ၀င္သြားလု႔ိရမွာ အာကာသကုိ
ႏွစ္ျခမ္းခြဲလုိ႔ သြားေနရဲ႕။
စႀကႍတုိက္ပြဲဆီက
ေသြးသံရဲရဲ ၀င္းပေနတဲ့
သူရဲေကာင္းလမ္းအတုိင္း မင္းေနာက္က
အၿမဲထာ၀ရ လုိက္ေနဟန္တူရဲ႕
ဒါေပမယ့္ ဒါကေတာ့
အေျပာ ကုိ လက္ေတြ႕ လုပ္ျပလုိက္တာ
သံမဏိအဓိဌာန္နဲ႔
လက္သီးကုိ ၿမဲၿမဲဆုပ္လုိ႔မုိ႔
ငါတုိ႔ အသက္ရွင္ေနၾကတယ္
ဒီအတြက္
ငါတုိ႔ စက္တုိင္တက္ၾကရ
က်ည္ဆံေတြက ရယ္ေမာေနၾကတယ္
ဒါဟာ လူ႔ေလာကႀကီး
ဘံုနယ္ေျမျဖစ္လားေရးပဲ
ငါတုိ႔ အေၾကာအခ်ဥ္ထဲမွာ
စီးေနတာက ေသြး
ပူေႏြးေႏြး ေရမဟုတ္ဘူး
ေျခာက္လံုးျပဴး တဒုိင္းဒုိင္းထဲမွာ
ငါတုိ႔ခ်ီတက္ေနၾကတယ္
ဒါမွ
ေသလြန္တဲ့အခါ
ငါတုိ႔ကုိ သေဘၤာေတြ
ကဗ်ာေတြ
တျခားတည္တံ့မယ့္ဟာေတြနဲ႔
ထိန္းသိမ္းထားၾကေပလိမ့္မယ္
ႏွစ္ေတြ ခုန္ပ်ံလႊားေနတဲ့ထဲမွာ
ငါ အသက္ရွင္လုိ႔သာ ေနခ်င္ေပရဲ႕
ဒါေပမယ့္ အဆံုးမွာေတာ့ ငါ့ဆႏၵက
တျခား ငါ မေတာင့္တဘူး
ငါ့ရ႕ဲ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကုိ
ငါ ေတြ႕ဆံုလိုက္ခ်င္တယ္
ေသျခင္းကုိ
ရဲေဘာ္ ညက္ထယ္ ေတြ႕ခဲ့သလုိမ်ိဳး။

မာယာေကာ့စကီး

ဆုေတာင္း

Wednesday, September 30, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
ငါ့အလြမ္း မတင္မီကာလ
မွတ္တမ္းမွတ္ရာမဲ့ စြဲၿမဲေနေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ား
ခု ခ်စ္ၾကည့္ေတာ့လည္း
ပံုျပင္ အေဟာင္းေတြပဲ ထြက္က်လာ

ဒဏ္ရာမပါေသာ ေဆးစက္က
အရသာမဲ့သတဲ့
ခ်ဲ႕ကားေျပာတတ္တဲ့ ရာဇ၀င္က
ငါ့သံေျခက်င္းေတြကုိ လာလာ႐ုိက္
ကံၾကမၼာနဲ႔မ်ား ဇာတ္တုိက္ထားေရာ့သလား

ဘ၀ဟာ
တစ္ခန္းရပ္ အဲလုိက္ျပဇာတ္ဆန္ဆန္
ဖန္တံတံနဲ႔
ႏွစ္ခ်ိဳ႕ရမၼက္ေတြ
လူစဥ္မမီေသာ အေတြးအေခၚေတြ
ေတာ္ေတာ္မွ အေျခတက်ရွိပါရဲ႕လား

ေခၚသံမ်ားန႔ဲ နားအံေသ
ၾကားေနရေသာ ခရီးစဥ္ အထပ္ထပ္က
တရားကုိ ေစာင့္ေသာနတ္မ်ား
ငါ့အား
ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ ဗ်ာဒိတ္ေပးခဲ့ၾကပါ။

မေနာ္ဟာရီ

မွန္ၾကည့္ၿပီးေရးတဲ့ကဗ်ာ

Wednesday, September 30, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
(၁)
ရာဇဖြားသာဆုိရဲ႕
ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ရွင္သန္မႈ သက္တမ္းမွာ
ဘယ္သူ႔အေပၚမွလည္း ၾသဇာမလြမ္းခဲ့

(၂)
ေကာင္းကင္တည္ရာမွားပံုေပါက္ရဲ႕
မီးေတာက္က လင္းခ်င္သမွ်
ဖေယာင္းတုိင္က ေဇာက္ထုိး
(ဒီလုိနဲ႔)
႐ုိး႐ုိးေလးပဲ ၿငိမ္းေမွာင္ခဲ့ရ

(၃)
ရဲရင့္ေသာ လူငယ္စိတ္ကုိ
ႀကိဳးတန္းတစ္ခုလုိ သြယ္တန္းေပးမိေတာ့
အတၱေတြ လာလာတင္လွန္းၾက
ျပန္ရသမွ်က ေနာင္တနဲ႔ သံေ၀ဂ
တရားရဖုိ႔ေတာ့ ေ၀းစြ အႏၶ

(၄)
ခ်စ္သူေတြကုိ
ရန္သူေတြကုိ
ေကာက္က်စ္သူေတြကုိ
ယုတ္မာသူေတြကုိ
ရက္စက္သူေတြကုိ
႐ုိင္းစိုင္းသူေတြကုိ
လူလည္လူ႐ႈပ္ေတြကုိ
မလည္႐ႈပ္ေတြကုိ
မာန္ေထာင္သူေတြကုိ
ဟန္ေဆာင္သူေတြကုိ
မုန္းခဲ့ရ
..........................
ေနာက္ဆံုးက်မွ
ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ မုန္းဖုိ႔သတိရ

(၅)
လက္ကုိ ျပန္ကုိက္လည္း
မုိက္ေသာေခြးကုိ အစာေကၽြးခဲ့မိ
အခက္ကုိ ဆိတ္ခ်ိဳးလည္း
ဆုိးေသာသူအေပၚ အရိပ္မုိးခဲ့မိ
အဲသည္လုိ ေပးဆပ္တာလည္းရွိ
ၿပီးေတာ့ ... ေတးမွတ္တာလည္းရွိ
ကုိယ့္အမွားေတြ ကုိယ္ျပန္သိဖုိ႔
ၾကည့္စရာ ေမာ္နီတာမရွိ
ျပစရာ ပ႐ုိဂ်က္တာ လည္းမရွိ

(၆)
အမ်ားသူငါလုိပါပဲ
ေမြးကတည္းက မွားခဲ့တယ္
အသက္အရြယ္အလုိက္ အပုိင္းအျခားအလုိက္
ဆက္မုိက္ ဆက္တုိက္မွားျပန္တယ္
အလိမ္မေပၚေအာင္ ဟန္ေဆာင္ရင္း
စာရင္းတုိးလာတဲ့ မုသာ၀ါဒေတြ
ညက မ်ားသြားတာနဲ႔ မနက္မွာ ျပန္ေျဖ
တစ္စ တစ္စ ပြားမ်ားလာတဲ့ သူရာေမရိယေတြ
...........................................
...........................................
ခ်စ္ေသာ ကေလးေရ
ငါဟာ ေလာက္လန္းတစ္ေကာင္ပါကြယ္
ရြံစရာ ဒႏၷယာထဲမွာ
မရြံမရွာ ကၽြမ္းထုိးေနဆဲပဲ။

ဧထက္

Monday, September 28, 2009

ခက္တယ္

Monday, September 28, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
မ်က္ရည္မုိးေတြ နင့္ေအာင္ရြာမယ့္
အဆံုးသတ္ကုိ သူမသိေစခ်င္
ေသာ့ေပ်ာက္ေနတဲ့ ညေမွာင္ေမွာင္ထဲက
ကုိယ့္အျဖစ္ကုိ သူမသိေစခ်င္
တေယာအုိထဲ သိမ္းထားတဲ့ သံစဥ္လုိ
ေ၀းေနၿပီးသားကုိ သူမသိေစခ်င္
မစုိက္ပ်ိဳးဘဲ ရိတ္သိမ္းေနရတဲ့
ကုိယ္နာက်င္မႈကုိ သူမသိေစခ်င္
အမွားကုိ အမွန္ပါလုိ႔ ေျဖလုိက္တဲ့
ကုိယ့္ရင္ ျခစ္ရွေနတဲ့ဆူးကုိ သူမသိေစခ်င္
ေမ့ႏုိင္စြမ္းမဲ့ မီးစြဲေလာင္ေနတဲ့
အိပ္မက္ကလည္း လန္႔ႏုိးေစခ်င္
အယူခံမဲ့ နဂုိရ္ေ၀းၿပီးသား သစ္ပင္
ျပန္မရမွာစုိးတယ္လုိ႔ ၀န္ခံခ်င္
အၿမဲ႐ႈံးစစ္ပြဲထဲက
သူ႔ကုိလည္း ေပ်ာ္ေနေစခ်င္
ဒဏ္ရာနဲ႔ တစ္ထပ္တည္းက်ေနတဲ့
ကံၾကမၼာကုိ အျပစ္ဖုိ႔မႈကုိလည္း ၿပီးေစခ်င္
ဒီအတုိင္း မ်က္စိစံုမွိတ္ထားရတဲ့ဘ၀ကုိ
သံသရာဆံုးသည္ထိ သယ္ယူသြားခ်င္။

Saturday, September 26, 2009

အခ်စ္ကုိ ငါနားမလည္ဘူးလုိ႔ ထားလုိက္ပါ

Saturday, September 26, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
တိမ္တစ္ခ်ိဳ႕ မဖြဲ႕တ့ဲညေန
ကမာၻႀကီးဆီက ထြက္ခ်င္တဲ့စိတ္ ေႂကြခဲ့
အခ်စ္ကုိ ငါနားမလည္ဘူးလုိ႔ ထားလုိက္ပါ
ညီညာစြာ စုိက္ထားတဲ့ လေရာင္ၾကား
မင္းက လလည္းမသာဘူးေနာ္တဲ့
အခ်စ္ကုိ ငါနားမလည္ဘူးလုိ႔ ထားလုိက္ပါ
နကၡတ္ေတြ အဆံုးစီရင္သြားေတာ့
မုသားေတြ မင္းထပ္မံထမ္းပုိးထားရ
အခ်စ္ကုိ ငါနားမလည္ဘူးလုိ႔ ထားလုိက္ပါ
ရင္ခုန္သံ စီးနင္းတဲ့ ရထားနဲ႔
ျပန္လမ္းမဲ့ ဘ၀တစ္ခု ေခၚေဆာင္သြား
အခ်စ္ကုိ ငါနားမလည္ဘူးလို႔ ထားလုိက္ပါ
လမုိက္ညထက္ ေမွာင္တဲ့ည
မင္းစကားေတြ စိတၱဇဆန္လုိက္တာ
အခ်စ္ကုိ ငါနားမလည္ဘူးလုိ႔ ထားလုိက္ပါ
မင္းစီးေနတဲ့ တစ္ကုိယ္စာ စမ္းေခ်ာင္းမွာ
တေစၧကုိ တကယ္ျမင္ဖူးသြာၿပီတဲ့လား
အခ်စ္ကုိ ငါနားမလည္ဘူးလုိ႔ ထားလုိက္ပါ
အၿပံဳးေတြနဲ႔ ျပတ္စဲေစတဲ့ အနမ္း
တစ္ခါလဲၿပိဳတာ တစ္ခါျပန္မထႏုိင္ေတာ့ဘူးလား
အခ်စ္ကုိ ငါနားမလည္ဘူးလုိ႔ ထားလုိက္ပါ
သံဆူးႀကိဳးနဲ႔ ႏွလံုးသားကုိ ထိထားရင္
ေရွ႕နည္းနည္းတုိးတာနဲ႔ နည္းနည္းပုိစုိက္၀င္မွာပဲ
အခ်စ္ကုိ ငါနားမလည္ဘူးလုိ႔ ထားလုိက္ပါ
မင္းမ်က္ရည္ဘာသာေဗဒကုိ ေခါင္းအံုး နားမလည္သလုိ
ဘယ္သူမွလဲ မစာနာေပးခဲ့ဘူးမဟုတ္လား
အခ်စ္ကုိ ငါနားမလည္ဘူးလုိ႔ ထားလုိက္ပါ
ဘာလဲ ... ငါ့ကုိ လာမၿပိဳင္ၾကနဲ႔လုိ႔
မင္း အခ်စ္ဘုရင္မ လုပ္ခ်င္ေနတာလား
အခ်စ္ကုိ ငါနားမလည္ဘူးလုိ႔ ထားလုိက္ပါ
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နင္ေျပာေျပာေနသလုိ
ငါ
အခ်စ္ကုိ နားမလည္ဘူးလို႔ ထားလုိက္ပါ။



သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းသုိ႔။

Thursday, September 24, 2009

အျဖဴေရာင္စာမ်က္ႏွာ

Thursday, September 24, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
မေႏွာင့္ယွက္ၾကပါနဲ႔
စားပြဲေပၚက စာအုပ္ဖြင့္တဲ့
လက္ေခ်ာင္းေတြကုိ
ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရင္သာ
တန္ဖုိးႀကီးမွန္းသိမယ့္
လက္၀ယ္ပုိင္ဆုိင္ခ်ိန္မွာ
အပုိပစၥည္းျဖစ္ေနတဲ့
လူငယ္တုိ႔ရ႕ဲ ဘ၀ေတြ
အတင္းပြင့္ခုိင္းလုိ႔မရဘူး
ေရႊမႈံႀကဲအျဖစ္ကုိ အရာရာထင္တဲ့
ျဖစ္တည္ရက်ိဳးမနပ္မယ့္
အခြံသက္သက္လူုတုိ႔ရဲ႕
ဂုဏ္သိကၡာဆုိတာကုိ
ရက္လြန္ေဆးလုိ
ေျမာင္းထဲ လြင့္ပစ္လုိက္
. . . . . . . . . . . .
ညီမေလး
စာက်က္
က်န္းမာေရး ဂ႐ုစုိက္။

Tuesday, September 22, 2009

ေမွာ္၀င္ႏႈတ္ခမ္း

Tuesday, September 22, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
ငါသိသမွ် ငါေရးမယ့္ကဗ်ာ
ေၾကလြယ္ကြဲလြယ္ လူအႏၶတုိ႔ရ႕ဲ ခံစားမႈေတြ မေပါက္ကြဲခင္
ကဗ်ာရာဇ၀င္မွာ ဂႏၴ၀င္တြင္မယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
ေအာင့္နမ္းေနရတ့ဲ ေလာကဓံ
မွားမိတဲ့ အိပ္မက္ဆုိးကုိ ႏွင္မထုတ္မိခင္
ည,လက္ေကာက္၀တ္ကုိ ေသြးေဖာက္မယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
စြန္႔စားခန္းအျပန္ေယာနသံမ်ား
အားလံုး စြန္႔ခဲ့တဲ့ဆယ္စုႏွစ္က အတုိင္းမေျပာင္းလဲမွန္း မသိခင္
ႀကံဳး၀ါး႐ူးသြပ္မုိက္မဲဦးမယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
ေခြးၿမီးေကာက္စြပ္ က်ဥ္ေတာက္ေတြရဲ႕ ၀န္ခံခ်က္
ဆူနာမိလိႈင္းပန္းမ၀င္ခင္
စိတ္နယ္လြန္မုန္တုိင္းေတြကုိ စံနက္တံျဖဳတ္မယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
ဂုိးသြင္းအားထက္ ဖ်က္အားပုိသန္တဲ့ ေဘာလံုးသမား
အေကာင္းျမင္၀ါဒေတြ သက္လံုမပ်က္ခင္
႐ူး႐ူးႏွမ္းႏွမ္း ဘ၀ဖ်က္မယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
ယစ္မူးဖြယ္အလွကုိ စုပ္ယူေနေသာ မ်က္လံုးမ်ား
ဣ႒ာ႐ံုအၾကည္ဓာတ္ အၫြန္႔မက်ိဳးခင္
က်ဴးလြန္မႈအတြက္ ပုထုဇသ္ကုိ ႐ုိးမယ္ရွာမယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
အတၱအစြန္းမ်ားနဲ႔ ႐ူးသြပ္ၾကသူ ကဗ်ာဆရာမ်ား
ကေသာင္းကနင္း၀ါဒက ျမင္း႐ုိင္းလုိ ခြာခုတ္ မခံရခင္
ဟန္အသစ္အတြက္ ခ်ပ္မိန္ညိဳ၀တ္မယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
လူငယ္တုိ႔ရဲ႕ ဆယ္ေျခာက္ႏွစ္အလြန္ ဘ၀နိဂံုး
လက္တစ္လံုးျခား မ်က္ခံုးေမြးေပၚ စႀကံမေလွ်ာက္ခင္
ပူစီေဖာင္းလုိ ဘ၀ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ သိတယ္ဆုိ႐ံုေလးသိမယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
ေတာင္ေပၚသားတုိ႔အတြက္ ေျမျပန္႔ျမက္ခင္း႐ုိင္း
သမုိင္းေဟာင္းကုိ သမုိင္းအသစ္အျဖစ္ သမုိင္းမစခင္
ႏွလံုးသားဗဟုိရ္မွာ အမုန္းတရားေတြ အု႒္ျမစ္ခ်မယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
ညကုိးနာရီတုိင္းမွာ ဖုန္းထဲကေန ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ေလးေျပာတတ္သူ
အတူေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားေတြ မင္းရင္ထဲ မႈံ၀ါးမသြားခင္
အခ်စ္ကုိ ကား၀ယ္ေပးႏုိင္မယ့္လူေလာက္ အေရးမႀကီးပါဘူးေျပာမယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
ေမတၱာနဲ႔ လမ္းခြဲၿပီး ဟမ္းဖုန္းနဲ႔ ကားေနာက္ လုိက္တဲ့အခ်စ္
ဖံုးဖံုးဖိဖိကိစၥေတြ ဥဒါန္းမေၾကခင္
ခႏၶာနဲ႔ အ၀ီစိတုိင္ မီဒီယာခ်ဲ႕မယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
ထီးစြန္႔နန္းစြန႔္ ဘုရင္မရဲ႕ ခ်စ္သစၥာ
အေပ်ာ္ဖတ္၀တၳဳလုိ အေဟာင္းဆုိင္ အပုိ႔မခံရခင္
ေဇာသန္သန္ အကုသုိလ္ႏြံထဲ မနစ္မခ်င္းဆင္းမယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
အားေကာင္းေမာင္းသန္ ခ်ိဳ႕တဲ့ေနတဲ့ က်န္းမာေရး
ေခတ္မီေဆး၀ါးေတြ အုိနာက်ိဳးကန္းမျဖစ္ခင္
ေနာင္တႀကိဳးအထပ္ထပ္ဖြဲ႕ သံေ၀ဂယူမယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
အမ်ိဳးမ်ိဳးေမးၿပီး ေဗဒင္ေဟာလုိက္တဲ့ဆရာ၀န္
ေႏြဦးမက္မႈံပြင့္ေတြ အေခါင္းမပိတ္ခင္
ကင္ဆာဆုိၿပီး လူနာမိသားစုကုိ ၿဖိဳခြဲမယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
အညာဘက္ ျပန္စီးဖုိ႔ ေမ့ေနတဲ့ျမစ္
သတိပဌာန္တရား မနာၾကားရခင္
ရမၼက္ရည္ေအာက္မွာ ကၽြန္ခံမယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
ေနထုိင္မေကာင္းေသာ မဆန္႔မီလက္
ေဘာင္ဘင္ခတ္အုိး မကြဲခင္
မသူေတာ္ေတြ ကုိယ့္ဂုဏ္ကုိယ္ေဖာ္မယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
အေကာင္းတီထြင္ၿပီး တေျမ့ေျမ့ဖ်က္ဆီးေနတဲ့ သခၤါရ
ႏုိင္လုိမင္းထက္ ငုိ႔ဘေတြ အဟုန္မျပင္းခင္
ေနာက္ေနာင္လူသားေတြ အယူသီးေစမယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
စဥ္းစားဉာဏ္အရွိဆံုးလူသားမ်ား
ဒါ၀င္၀ါဒထဲက အေကာင္လုိ မက်င့္ခင္
မေရာင္ရာဆီလူးၾကမယ့္ ေခါင္းေဆာင္တုိ႔တရားနာမယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
အလင္းေရာင္ရွိရာ အပ္ေပ်ာက္ရွာတဲ့ အဖြားအုိ
ေကာင္းကင္ဘံုဆီသြားရာ လမ္းမေပ်ာက္ခင္
ငွက္ဆုိးခြင့္မလြတ္ႏုိင္ေအာင္ ေစာင္းႀကိဳးညႇိမယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
စာတတ္မွ လူရာ၀င္တယ္လုိ႔ ေျပာေျပာတဲ့ လူညာေတြ
မာယာနဲ႔ သာေဌယ်ကုိ စိန္ေရႊလုိ မထားသုိခင္
မင္းတုိ႔သိပ္ညံ့တာပဲလုိ႔ မႏၴာန္ရြတ္မယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
စၾကၤ၀ဠာမယ္ကုိ အိပ္ခန္းထဲ ေခၚခဲ့တဲ့အင္တာနက္
www ကုိ we were wrong လုိ႔ မဖြင့္ခင္
အနာဂတ္ကုိ အျမန္ဆံုးအတိတ္ျဖစ္ေစမယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
ေလာကကုိ ေကာင္းက်ိဳးမေပးတဲ့ ငါ
သံသရာအဆက္ဆက္ အပယ္မခံရခင္
ေရးတဲ့ကဗ်ာနဲ႔ ဖတ္သူကုိ အဆိပ္ခတ္မယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။


(၂၀၀၅ ဇန္န၀ါရီလ) တြင္ေရးဖြယ့္ခဲ့ေသာ

Monday, September 21, 2009

အာဒမ္မစားခဲ့တဲ့ပန္းသီး

Monday, September 21, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
ခ်စ္သူ
မင္းအိမ္ေရွ႕ ငါျဖတ္ေလွ်ာက္တုိင္း
မင္းကုိ ငါအရမ္းေတြ႕ခ်င္တယ္
မင္းအိမ္ေရွ႕ ငါျဖတ္ေလွ်ာက္တုိင္း
မင္းငါ့ကုိေတြ႔မွာ အရမ္းစုိးတယ္
မင္းတုိ႔ ရပ္ကြက္က ဖုန္ထူလြန္းတယ္
မင္းရဲ႕ အေတြးအေခၚက ပုိဖုန္ထူလြန္းတယ္
ငါဟာ ပ်ံသန္းလု႔ိမရတဲ့ ေပဖူးငွက္မဟုတ္ဘူး
ငါဟာ မစီးဆင္းႏုိင္တဲ့ ျမစ္ရဲ႕လွ်ိဳ႕၀ွက္မ်က္ရည္မဟုတ္ဘူး
ငါဟာ ကုိင္းကူးမွားတဲ့ အိပ္မက္အက်ိဳးအပဲ့မဟုတ္ဘူး
ငါဟာ ရန္လုိေနတဲ့ ယုန္ကေလးမွ်သာျဖစ္တယ္
ဒါေၾကာင့္
ငါ ပန္းသီးကုိ မစားခဲ့ဘူး
ဒီလုိနဲ႔ ငါ့ကုိယ္ငါ
ေလဖိအားနည္းရပ္၀န္းေတြ ျဖစ္လုိ႔
မုန္တုိင္းတစ္ခုလံုး
ဒုိင္ယာရီထဲ ညႇပ္သိမ္းေနရတယ္
ခုေတာ့
မင္းပါးမဟုတ္တဲ့ ပါးကုိ နမ္းတုိင္း
ငါ့ရင္တစ္ခုလံုး ေတာမွားတယ္။

Sunday, September 20, 2009

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း

Sunday, September 20, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
မလြမ္းေလာက္တဲ့
အေလာသံုးဆယ္ ႏႈတ္ခမ္းပါးတစ္စံု
မငံုဘဲနဲ႔ လက္ရဲဇက္ရဲ ပြင့္တတ္တဲ့ပန္း
ေဟာဒီေကာင္ ရင္ဘတ္ၾကမ္းျပင္မွာ
ေျခရာမထင္ႏုိင္ဘူး လြယ္လြယ္နဲ႔
တဖြဲ႔တႏြဲ႔ေႂကြက်ရေအာင္လည္း
၀ဲ၀ဲလာတတ္တဲ့ နင့္မ်က္၀န္း
ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မခန္းနားေသးဘူး
ခပ္ၾသၾသခြန္းတံု႔သံေလးနဲ႔
ငါ့စိတ္ကုိ ကဲ့ကဲ့ၿပီး ယူတတ္႐ံုနဲ႔ေတာ့
ျမစ္ႏွစ္စင္းဆံုဖုိ႔ ေ၀းေသးတယ္
ေကာင္မေလး
ေရြးခ်ည္မႈဆုိတာ
ေတြေ၀ျခင္း သံသရာလည္ၿပီးမွ ေရာက္တယ္
ျငင္းဆန္ဖုိ႔ဆုိတာ
လက္ခံသိမ္းပုိက္ၿပီးမွ ျဖစ္တည္ေပါက္ဖြားတယ္
မ်က္ႏွာဆုိတာ
စိမ္းစိမ္းၾကည့္ၿပီးမွ လြဲလုိ႔ရတယ္
ကဲ
င့ါရင္ကုိ ခြဲၾကည့္စမ္း
အလြမ္းဆုိတာ ရွိႏုိင္ရင္
ျပတင္းတံခါးမွာ ငါထုိင္မေငးဘူး
နင္လူး႐ံုနဲ႔ ေနာက္က်ဴရေအာင္
ငါ
နေ၀တိမ္ေတာင္ ေရအိုင္ မဟုတ္ဘူး။


ခမ္းမြန္လဗ္

Friday, September 18, 2009

တံငါသည္

Friday, September 18, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
မင္းကြန္ယက္ထဲ
ဘယ္သူ႔မ်က္ရည္ေတြ မိခဲ့ဖူးလဲ
မင္းေကာ
ဘယ္သူ႔ရယ္သံမွာ ၿပိဳလဲဖူးလဲ
ၾကည္ႏူးမႈဆုိတာ
ပုဒ္မတပ္ခံရတဲ့ အျပဳအမူမွာ မရွိဘူး
ငါ့ရဲ႕
တံငါသည္မေလးေရ
အသြားမေတာ္ တစ္လွမ္း ... တဲ့။




မဂၢဇင္းတစ္ခုမွာ ေဖာ္ျပခံရဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေဟာင္းေလးပါ။

တေစၧျဖဴ

Friday, September 18, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
ငါ့ရ႕ဲ ခင္မင္မႈဇံုထဲ
မင္းခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္လာတဲ့အခါ
မင္းအတြက္ အျဖဴေရာင္ဟာ
တေစၧဆန္ခဲ့တယ္
ေသခ်ာသိလုိက္ၿပီ
ဘူဇြာ၀ါဒနဲ႔ ပုပ္အဲ့ေနတဲ့
လူ႐ုိေသ ရွင္႐ုိေသ ယဥ္ေက်းမႈေၾကာင့္
မင္းနဲ႔ ငါ
ရွင္ကြဲ ကြဲရဦးမယ္ဆုိတာ
ဒါေပမယ့္
စေနေန႔မွာ ပြင့္တဲ့
ငါ့ရ႕ဲ အနီေရာင္မေလးရယ္
ခုထိ
မင္းအေၾကာင္း ေျပာရတာေလာက္
ဘယ္ျမစ္ကမွ ေရစီးမသန္ဘူး ။


ဟုိး ၂၀၀၄ က စပ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာပါ။ ေနာက္ဆံုးစာေၾကာင္းကုိ ေတာင္ႀကီးက ကဗ်ာဆရာရဲ႕ စာသားေလးကုိ ခုိးယူထားပါတယ္။

Thursday, September 17, 2009

လြမ္းပ

Thursday, September 17, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
ေသာကနဲ႔ က်ပ္ထုပ္ေနတဲ့ ညေနရီ
သကၠာယတစ္ခုေၾကာင့္ပဲ
အေလ့က်ေပါက္ေနတဲ့ သူ႔မွာ
ဒီ႐ုပ္ဒီရည္ကေလးနဲ႔
အသည္းကြဲေနရလုိ႔တဲ့
ေဟာဒီမွာ
ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနတဲ့ ႏွစ္ပရေစၧဒေတြ
လြမ္းပ
ကံတရားရဲ႕ မ်က္လံုးထဲ
အသူတရာနက္တဲ့ အၿပံဳးေတြ ရွိတာ သိလွ်က္နဲ႔
သူ
ခုန္ခ်
လြမ္းပ
ဘာမွ မေျပာဘဲ ေနာက္ဆုတ္သြားတာ
အတုန္းအ႐ုန္းေတြၾကား
ရြတ္ရြတ္ခၽြန္ခၽြန္
လြမ္းပ
အနမ္းေရ
ႏွလံုးသားထဲ
ဘာလုိ႔ ညာညာၿပီး
ညေနေစာင္းခ်င္ရတာလဲ
ေန႔ေတြလည္း ၀မ္းနည္းစြာ ျပန္သြားခဲ့
သူ႔မွာ ကမာၻမရွိေတာ့။


ေမာင္သိန္းေဇာ္

ေရတံခြန္

Thursday, September 17, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
ႏွလံုးရဲ႕ အနီးဆံုးေနရာကေန
ရရာကုိ စစြဲၿပီး ေလာင္တဲ့မီးနဲ႔အတူ
တရားနဲ႔ ေျဖလုိ႔မရေအာင္
အခ်စ္အတြက္ ဘ၀ကုိမီး႐ႈိ႕မယ့္
ငါ့ရဲ႕ အနီေရာင္မေလး
မင္းကုိယ္မင္း ဘယ္သူဆုိတာေကာ
မွတ္မိ သတိရပါေသးသလား
ခ်စ္တတ္သူအားလံုးရဲ႕
ေနာင္တ အပုိင္းအစ
သာဓကေလးတစ္ခု
မင္း မျဖစ္ပါနဲ႔...။

Tuesday, September 15, 2009

ေရေသျမစ္

Tuesday, September 15, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
ေခ်ာ္က်သြားတဲ့ က်ဥ္းေျမာင္းမႈထဲ
အဓိပၸါယ္လြဲေနတဲ့ ေမ့မရမႈက
ငါ့ရင္ဘတ္ထဲ ခုန္၀င္သြားတယ္။
မင္းႏႈတ္ခမ္းထက္က င့ါရင္ခြဲမယ့္စကားကုိ
တစ္ေနရာရာမွာ အေသအျဖစ္ ထားခဲ့ပါ
ဒါမွမဟုတ္ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲ ပစ္ခ်လုိက္ပါ
အခ်စ္ေတြ ႏွလံုးထဲ ယုိစီးလာတာနဲ႔အမွ်
ဒဏ္ရာက ညနဲ႔အတူ ပုိပုိနက္လာတယ္။
ငါ့ရ႕ဲ အိမ္တုိင္ရာေရာက္ အလြမ္းေတြ
ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ သိမ္ေမြ႔အိပ္မက္ေတြ
မၾကာမၾကာ ကြဲရွသြားတဲ့ တမ္းတသံမွာ
ခုထိ ေနေရာင္နဲ႔ မထိေအာင္ ၀ွက္ခံရတုန္း
ဘယ္သူ ဖ်တ္ဖ်တ္လူးေနတဲ့ ႏွလံုးသားကုိ ျမင္ဖူးလဲ။



(ကဗ်ာက ေကာင္းလဲ ေကာင္းဘူး)

ဥစၥာ႐ူး

Tuesday, September 15, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
အလြမ္းေတြနဲ႔
ယားယံေနတဲ့
ငါးမူးေစ့တစ္ေစ့အေၾကာင္း
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူမ ခ်စ္သူျဖစ္ၾကတယ္။
ကံဆုိးခ်င္ေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္မွာ တယ္လီဖုန္းေလးတစ္လံုး မရွိခဲ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု ဆင္းရဲလုိက္ပံုမ်ား
တယ္လီဖုန္းေလး တစ္လံုးေတာင္မွ အိမ္မွာ မထားႏုိင္ဘူး။
အေမတုိ႔ အေဖတုိ႔ကလည္း
တစ္ေန႔မွာ သူတုိ႔သားေလးဟာ တယ္လီဖုန္းရွိတဲ့ အိမ္က
သမီးပ်ိဳေလးနဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္လိမ့္မယ္ဆုိတာကုိ
မသိခဲ့ၾကဘူးနဲ႔ တူပါရ႕ဲ။
တကယ္လုိ႔ အေစာကသိခဲ့ရင္ေတာ့
သားေလးရဲ႕ ေနာင္ေရးအတြက္
တယ္လီဖုန္းေလး တစ္လံုးဖုိးကုိ
သူတုိ႔ ပုိရွာခဲ့ၾကမွာေပါ့။
ခုေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ ကံဆုိးလုိက္ပံုမ်ား
ကၽြန္ေတာ့္မွာ တယ္လီဖုန္းေလး တစ္လံုးေတာင္ မရွိဘူး။
ဒါေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ္ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံမွာ
ငါးမူးေလေစ့ေလး တစ္ေစ့ထည့္ၿပီး အသံုးျပဳလုိ႔ရတဲ့
တယ္လီဖုန္းေလးေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနလုိ႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။
ငါးမူးေစ့ေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ တယ္လီဖုန္းထဲ
ထည့္လုိက္တဲ့အခါ တယ္လီဖုန္းထဲကုိ ေဂ်ာက္ခနဲ က်သြားတဲ့
ငါးမူးေစ့ေလးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲကုိ
ေဂ်ာက္ခနဲ က်လာတဲ့ ငါးမူးေစ့ေလးဟာ သူမျဖစ္ပါတယ္။
တျခားအခ်ိန္ေတြမွာ
ကၽြန္ေတာ္ဟာ
သာမာန္လူသားေလး တစ္ေယာက္ပါပဲ
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာလည္း စိတ္ႀကီး၀င္စရာဆုိလုိ႔
ဘာမွ မရွိပါဘူး။
ဒါေပမယ့္
သူမေလးရဲ႕ အသံကုိ
ႏွလံုးသားနဲ႔ ဆတ္ဆတ္ၾကားေနရတဲ့
အခါမ်ိဳးမွာေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘ၀ေမ့တတ္ပါတယ္။
ဘူတာ႐ံုကုိ ငါးမူးေစ့ကေလးတစ္ေစ့နဲ႔
တယ္လီဖုန္းလာဆက္တဲ့ ေကာင္ေလး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ
နတ္သားေလး တစ္ပါးလုိ႔ ထင္မိတယ္
သူမ အသံကုိ ၾကားရတဲ့အတြက္
ႏွလံုးသားဟာ ကုိယ္ေရာင္ကုိယ္၀ါေတြ
ေတာက္ပလြန္းေနလုိ႔ေပါ့။
လူအျဖစ္ကုိ ရဖုိ႔ မလြယ္ဘူး
လူသားအားလံုး
တယ္လီဖုန္းေလးနဲ႔ ခ်စ္စကားေျပာဖူးသင့္တယ္။
အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္လုိ
ဘူတာ႐ံုက တယ္လီဖုန္းေလးနဲ႔ ခ်စ္စကားေျပာမိရင္ေတာ့
ပုိၿပီး အရသာထူးကဲမယ္။
ဂ်ံဳး ဂ်ံဳး ဂ်က္ ဂ်က္ ဂ်ံဳး ဂ်ံဳး ဂ်က္ ဂ်က္
အဲဒီ မီးရထားႀကီးေတြက တျခားဘူတာ႐ံုတစ္ခုကုိ ေရာက္ဖုိ႔အတြက္
အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ စီးရေပဦးမယ္။
ဂ်ံဳး ဂ်ံဳး ဂ်က္ ဂ်က္ ဂ်ံဳး ဂ်ံဳး ဂ်က္ ဂ်က္
အဲဒီ ခရီးသြားေတြက သူတုိ႔ဘ၀ ရည္မွန္းခ်က္ အသီးသီးကုိ
ေရာက္ဖုိ႔ မီးရထားႀကီးကုိ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ
စီးရေပဦးမယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က သူမနားရြက္ကေလးထဲ
ေရာက္ရွိေနၿပီမုိ႔ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ အားလံုးကုိ
တယ္လီဖုန္းထဲမွာပဲ ၿပီးဆံုးလုိက္တယ္။
တူ ၀ူ
ဒါကုိ မသိတဲ့ ခရီးသြားေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္လုိ ကံမေကာင္းတဲ့
မီးရထားရွည္ႀကီးကေတာ့ အေ၀းကုိပဲ ေန႔စဥ္ ေမာင္းႏွင္ေနရရွာတယ္
ဂ်ံဳး ဂ်ံဳး ဂ်က္ ဂ်က္ ဂ်က္ ဂ်ံဳး ဂ်ံဳး ဂ်က္ ဂ်က္
သူမဟာ ၀တ္ဆံကူးနည္း ျဖစ္တယ္
သူမကုိ စကားေျပာရတာ စတုတၳတန္း သခ်ၤာထက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္
သူမကုိ အာ႐ံုျပဳလုိက္တဲ့အခါ
မုိးတိမ္ျဖစ္ေပၚပံုကုိ ျမင္ရတယ္
သူမနာမည္က အရွက္တရားထူထပ္ေသာ
ဓာတ္သတၳဳအ႐ုိင္းမ်ားလုိ႔ ေခၚတယ္
ဒါဟာလည္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ကမာၻ႕သမုိင္းပါပဲ။
အေမတုိ႔ အေဖတုိ႔လည္း အသိမဟုတ္လား
ကၽြန္ေတာ့္မွာ မ်က္ရစ္ေလး မပါဘူးဆုိတာ
အဲဒီေန႔က
အေ၀းကုိသြားမယ့္ မီးရထားဥၾသသံေတြဟာ
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တစ္စံုတရာ ပတ္သက္ေနတယ္ဆုိတာ မသိခဲ့ဘူး။
ေနာက္တစ္ေန႔မွာ
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဓိပၸါယ္ရွိမွာ မဟုတ္တဲ့
ငါးမူးေစ့ကေလးေတြ လက္ထဲ အျပည့္ထည့္လုိ႔
ဘဏ္တုိက္ႀကီးတစ္ခုကုိ ေအးေအးေဆးေဆး
(လံုး၀ေနာက္ဆံ မတင္းဘဲ) ေက်ာေပးၿပီး
အိမ္ကုိ ျပန္ခဲ့တယ္
ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ငါးမူးေစ့ေလးေတြ အမ်ားႀကီးထဲက
ပထမ ငါးမူးေစ့ေလးနဲ႔ သူမဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ့
ဂ်ံဳး ဂ်ံဳး ဂ်က္ ဂ်က္ ဂ်ံဳး ဂ်ံဳး ဂ်က္ ဂ်က္
သူမ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မုန္းသြားၿပီတဲ့။
ျဖစ္ပံုက ဒီလုိပါ
ကၽြန္ေတာ္ အတိတ္ဘ၀ထဲမွာ ေမ့က်န္ခဲ့တဲ့
မ်က္ရစ္ကေလး
သူမက ဖုန္းကေန တစ္ဆင့္ လွမ္းေပးလုိက္လုိ႔ပါပဲ။
အခ်စ္ေရ
သိပ္စိတ္တုိတယ္၊ ရွိသမွ် ငါးမူးေစ့ေတြကုိ
လက္ထဲမွာထည့္ၿပီး အကုန္ႀကဲပစ္လုိက္တယ္
ကံဆုိးလုိက္ပံုမ်ား
ရည္းစားနဲ႔ကြဲလုိ႔ ပုိက္ဆံႀကဲတဲ့ ငါးမူးေစ့သူႀကီးကုိ
ဘယ္ကေလးကမွ သာဓု မေခၚၾကဘူးကြယ့္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
အခါတစ္ပါး၌ နားရြက္ကေလး တစ္ဘက္၏ အမုန္းေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ငါးမူးေစ့ကေလးမ်ား မ်ိဳးတုန္းခဲ့ရသည္
ဆုိတာကေတာ့
ထုိးဇာတ္မဟုတ္ပါဘူး ကမာၻႀကီးရယ္
ဒါေပမယ့္ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့
ငါးမူးေစ့ေလး တစ္ေစ့ တယ္လီဖုန္းစာအုပ္ထဲမွာ
ကုတ္ကတ္ၿပီး က်န္ေနခဲ့တယ္
႐ုတ္တရက္ စာအုပ္ကုိလွန္လုိက္တုန္းကမ်ား
ငါးမူးေစ့ေလးခမ်ာ ရင္တုန္ပန္းတုန္ႏွင့္
အျပစ္မတင္လည္း ခံရ႐ံုပဲ ဒီတစ္ခါေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ လြင့္မပစ္မိဘူးဗ်ာ
ဒါဟာ ကုိယ္ခ်င္းစာတရားပါလုိ႔
အတိအက် မေျပာရဲေပမယ့္
တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တဲ့လူသားဟာ
တစ္ေစ့တည္းက်န္ခဲ့တဲ့ ငါးမူးေစ့ကေလးအေပၚမွာ
ရန္မီး မပြားႏုိင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ
ေနာက္ဆံုးငါးမူးေစ့ေလးလုိ႔
အမည္ေပးၿပီး သိမ္းထားလုိက္တယ္
တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ
ႏွလံုးသားေပၚကုိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးေတြ တဖြဲဖြဲက်လာၿပီး
သူမကုိ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာခြင့္ရမွ ဒီဘ၀မွာ
ငါးမူးေစ့ေလးကုိ သံုးမယ္လုိ႔ စိတ္ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္
(အၾကံေကာင္းေတာ့ တစ္ခ်က္) တကယ္လုိ႔မ်ား
“ဖြ .... ဖြ...” တကယ္လုိ႔မ်ားေပါ့ေလ
ကံေကာင္းလုိ႔ ဒီတစ္သက္ သူမနဲ႔ ဖုန္းမဆက္ရေတာ့ဘူးဆုိရင္လည္း ဒီငါးမူးေစ့ေလး (ေနာက္ဆံုး ငါးမူးေစ့ေလး) ကုိ တျခားမွာ မသံုးေတာ့ဘူးလုိ႔ သႏၷိ႒ာန္ခ်လုိက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ အႀကံေကာင္းေပမယ့္
ကံ မေကာင္းတဲ့သူပါဗ်ာ ရက္ လ ႏွစ္ေတြရင့္ေညာင္း
လကၡဏာအေရးေၾကာင္းေတြ ျမင့္မားေျပာင္းလဲခဲ့ေပမယ့္
သူမကုိ ဆံုဆည္းဖို႔ အခါေကာင္းေတာ့ျဖင့္
ေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး
ကၽြန္ေတာ္ကသာ ေမွ်ာ္လင့္ေနရတယ္
ကံတရာကေတာ့ျဖင့္
သြားခ်င္ရာ ေလွ်ာက္သြားေနတာပဲ ထင္ပါရဲ႕
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ တစ္ေန႔တျခားပုိလွလာတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ရစ္ကေလးကုိ ၾကည့္ၿပီး
ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးေလးက ပုိပုိငိုမိတယ္
ၾကည့္ပါဦးဗ်ာ၊ ေနာက္ဆံုး ငါးမူးေစ့ကေလးေတြဟာ
ေခ်းေတြတက္လုိ႔ သူ႔မွာ အိပ္မက္ေတြလည္း မေကာင္းဘူးတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆက္သြယ္စရာ တယ္လီဖုန္းတစ္ရာရွိရင္
စာအုပ္ထဲမွာ (၉၉) လံုးပဲ မွတ္ထားေလ့ရွိတယ္
ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ေတာင္မွ
သူမရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ေလာက္ အစြဲအလန္းမႀကီးလုိ႔ပါပဲ
(ေရးမွတ္ မထားတဲ့ တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ကေလးကုိ လြမ္းတဲ့အခါ)
စာအုပ္ထဲမွာရွိတဲ့ တယ္လီဖုန္း (၉၉) လံုးရဲ႕ နံပါတ္ေတြကုိ
ကေယာက္ေခ်ာက္ျခား ေလွ်ာက္ၾကည့္မိတယ္
ေနာက္ၿပီး ဘယ္သူ႔ဆီမွ မဆက္ဘဲ ေနမိတယ္
အခု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္မွာ တယ္လီဖုန္းအသစ္ကေလးတစ္လံုး
ေရာက္ေနတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မပတ္သက္ဘူး
မိသားစုရဲ႕ တယ္လီဖုန္းျဖစ္ပါတယ္
ဘယ္ေတာ့မွ တယ္လီဖုန္းမဆက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔
ကၽြန္ေတာ္ အ႐ုိးထုတ္သြားရေတာ့မွာလား
ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္က ဆုိးပါတယ္
ညဥ့္နက္သန္းေခါင္အိပ္ေကာင္းတုန္းေပမယ့္
“ခၽြန္ လြင္လြင္” ဆုိတဲ့ အသံမ်ိဳးၾကားရင္ လန္႔ႏုိးတယ္
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ငါးမူးေစ့ေလးမ်ား
အျပင္ထြက္က်သလားလုိ႔ပါ
တစ္ခါတစ္ေလ
သူတပါးလက္ထဲမွာ ငါးမူးေစ့အေဟာင္းေလးကုိ
ျမင္ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ငါးမူးေစ့ေလးကုိ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ
ထုတ္ၾကည့္မိတယ္၊ ေနထုိင္မေကာင္းလုိ႔
အိပ္ရာထဲ လဲေနတဲ့အခါမ်ိဳးမွာေတာင္မွ ငါးမူးေစ့ေလးကုိ
ေခါင္းအံုးေဘးမွာ ထားၿပီးအိပ္ရမွ
ဘယ္ေလာက္ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းသလဲ
ေနာက္ဆံုး ငါးမူးေစ့ေလးအေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္
အစြဲအလန္းႀကီးခဲ့တယ္၊ ဥပါဒါန္ေၾကာင့္ ဥပါဒ္ျဖစ္တယ္လုိ႔
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာၾကားထားပါတယ္
သူမကုိ ကၽြန္ေတာ္က ဥပါဒါန္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ငါးမူးေစ့ေလးဟာ
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဥပါဒ္ေပးေနၿပီလား၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ငါးမူးေစ့ေလးကုိ လြင့္မပစ္ႏုိင္ပါ။
မွန္တာေျပာသစၥာ
တစ္ေယာက္ေသာသူက
ေရႊဒဂၤါးနဲ႔ လဲွမယ္ဆုိ မလဲႏုိင္ပါ
တစ္ေယာက္ေသာသူက
ၿမိဳ႕ရြာေတြနဲ႔ လွဲမယ္ဆုိလည္း မလဲပါ
ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့
သူမကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ခ်စ္စကားေျပာခြင့္ရမွ
သံုးမယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့
ေနာက္ဆံုး ငါးမူးေစ့ေလးမုိ႔ပါ။
တကယ္လုိ႔မ်ား
ကၽြန္ေတာ္ အသက္ႀကီးသြားခဲ့ရင္လည္း
ငါးမူးေစ့ေလးကုိ သိမ္းထားေနဦးမွာ ေသခ်ာပါတယ္
ေခ်းတက္ေနတဲ့ ငါးမူးေစ့ေလးနဲ႔
အဖုိးအုိႀကီး ခါးကုန္းကုန္းေပါ့ဗ်ာ
ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ဗ်ာ
ကၽြန္ေတာ္ ေသသြားရင္ေတာင္
အဲဒီ ငါးမူးေစ့ေလးကုိ
ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္ကပ္ထဲ ထည့္ေပးလုိက္ၾကပါ
သူမက
ကၽြန္ေတာ့္ကို
တမလြန္က်မွ
တယ္လီဖုန္း ဆက္ခ်င္ ဆက္ေနဦးမွာမုိ႔လုိ႔ေပါ့ဗ်ာ။


ေမာင္သိန္းေဇာ္ရ႕ဲ ၁၉၈၆ က , ကဗ်ာပါ။

ႏႈတ္ခမ္းေလးရဲ႕ အေ၀း

Tuesday, September 15, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
အလြမ္းနဲ႔ေငါေငါ
အမည္မသိ ကုိယ့္ပါရမီနဲ႔ကုိယ္ ထိရွလုိ႔
နာတာကုိ နာတယ္လုိ႔
မေျပာတဲ့ ေျမႀကီး သီးစရာရွိတာ သီးခဲ့
အတင့္ရဲတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးက
ပြင့္စရာရွိတာ ပြင့္သြားမွာတဲ့။
ထေနာင္းဆူးေတြ အထြန္႔မတက္ႏုိင္ေအာင္
မ်က္ႏွာေပးေလးတစ္ခုနဲ႔ ဟန္႔တားတဲ့
တိမ္သားျဖဴျဖဴေရ
သူ႔အခ်စ္ကုိ တယုတယစြန္႔ပစ္ခဲ့တာပါ
ေတြ႕ဖူးပါတယ္ဆုိၿပီး ကုိယ့္မ်က္ႏွာထားကုိယ္
မျမင္ဖူးသလုိလုိ ျပန္ျပန္ၾကည့္ေနတဲ့
တိမ္သားျဖဴျဖဴေရ
ငါ့ေရျပင္မွာ ဆူးေတြ မရွိပါဘူးကြယ္
ႏႈတ္ခမ္းေလးရယ္
ေ၀းေနေပမယ့္
ႏႈတ္ခမ္းေလးရယ္
တိမ္ေတြကုိ ထားရစ္ခဲ့ေပမယ့္
ႏႈတ္ခမ္းေလးရယ္
ဓာတ္အားေတြ လြတ္က်မသြားေအာင္
မင္းနဲ႔ငါ့
ဆက္ထားမွ ျဖစ္မွာတဲ့
အေစာႀကီး ပါးလြာေန႔ေတြ
ဘယ္လုိ အနမ္းနဲ႔ ဖာေထးမလဲ။

အားလံုး ျမစ္ဆီသုိ႔

Tuesday, September 15, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
စိတ္ကေလး
မလြမ္းေအာင္ ေနလုိ႔မရဘူး
လြမ္းလြမ္းေန
မေပ်ာ္ေအာင္ ေနလုိ႔မရဘူး
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန
ေဟး ဂၽြန္
အခ်စ္ကုိ မႏုိင္မနင္း
သယ္ေဆာင္လာတဲ့
တေမ်ာ္တေခၚအနမ္းရဲ႕
ဟုိးအတြင္းဘက္မွာ
အိမ္ဆီ ျပန္ေခၚမယ့္လမ္း ပါသကြယ့္
အဲဒီေျမ ငါနမ္းလုိက္ပါရေစေတာ့
ေလယာဥ္ႀကီးနဲ႔မွ မဟုတ္ပါဘူး
ပ်ံလႊားငွက္ကေလးနဲ႔လည္း လုိက္မယ္
ဒီေလာကမွာ
ဒီပါးျပင္ေလးကုိ
ဒီႏွလံုးသား အ႐ူးအမူးကေလးက
ဘယ့္ႏွယ္လုပ္လုိ႔မွ
သူစိမ္းျပင္ျပင္
သေဘာမထားႏုိင္တဲ့အတြက္
ဂၽြန္ေရ
စိတ္ကုိ ဖမ္းၾကေပေရာ
အနမ္းဆုိတာ ခုိးယူလုိ႔ မရႏုိင္ဘူးလား
သူက သိပ္လွတယ္
မ်က္လံုးေတြ
အၾကည့္ေတြ မသိေအာင္တစ္မ်ိဳး
သိေအာင္တစ္မ်ိဳး လွသူေပါ့
အနယ္အမႈံထေနတဲ့ ညအျပာက
ၾကယ္သားႏုႏုထြတ္ထြတ္ေတြကုိမွ
စြဲမက္သတဲ့
သက္တန္႔ေတြ ၾကယ္ေတြ
ပန္းပြင့္ေတြ သဘာ၀ေလာကႀကီးရဲ႕
ကုိယ္ေနခါးက်ေတြ ဘယ္လုိလွလွေနေပမယ့္
သူကေလးကမွ ဣေႁႏၵရတာပါ သူ႔မွာ
စကားလံုးေတြလည္းလွတယ္ ၿပီးေတာ့
တသြင္သြင္စီးဆင္းလုိ႔
ဂၽြန္ကုိ ေျပာလုိက္ပါ
ငါတုိ႔ ျမစ္ဆီသြားဖုိ႔ မလုိေတာ့ဘူး။

ေမာင္သိန္းေဇာ္ ရ႕ဲ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္က ကဗ်ာ။

မိမိကုိယ္မိမိ ခုိးယူေပါင္းသင္းျခင္း

Tuesday, September 15, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
သံစူးထားတဲ့
၂၅ ႏွစ္သားေလး
ေကာင္းကင္ႏွစ္ထပ္နဲ႔ေနတယ္
သမံတလင္းေတြ ကြဲအက္
တစ္ခ်က္ခ်င္း အသက္႐ႈသံေတြ
သြန္ပစ္ေနတာ
အေမေရ
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္
မုိင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းကြာရ
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခြဲခြာရ
အိပ္မက္ေတြ
တစ္ခ်ိဳ႕ ေမြးကင္းစမွာ ေသဆံုး
အားလံုးအတြက္
ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္လြတ္႐ံုးသြားတာလား
တစ္ခါမွ
မေရာက္ဖူးတဲ့ မနက္ဖန္
မ်က္လံုးထဲက ေတာင္ေတြဆီ
သြားဖုိ႔
အေခါက္ေခါက္အခါခါ အေမွာင္မ်ား
ဘယ္လုိ ခုတ္ထြင္လင္းက်င္းပ
(ရိပ္ခနဲ)
ေကာင္းကင္ေပၚ ငွက္တစ္အုပ္
က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း
ပ်ံ သန္း သြား…။



ေမာင္သိန္းေဇာ္ရ႕ဲ ၁၉၈၇ က ကဗ်ာ။

မႏၲာန္

Tuesday, September 15, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
လူသူမနီးတဲ့ စိတ္အာ႐ံု
ပန္းကေလး ေရာေယာင္ၿပီး
စႀကာ၀ဠာ ပြင့္ပံုဆန္း
ငုိသံရယ္ေမာသံ
ငါ့ကုိယ္ခႏၶာထဲ
ေမွာင္အတိ ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ
ကမ္းပါးေတြ ျမစ္အတုိင္း ေကြ႕ေကာက္သမုိ႔
မွားယြင္းမႈ အေပါင္းရဲ႕ ေကာင္းကင္ကုိ
ႏွလံုးသားေအာက္ ဆြဲသြင္းရင္း
အတုိက္စားခံ မိခင္ေလွေတြ
သင့္ဆီ ျပန္လာတဲ့အခါ
ဘယ္ေတာ့မွ သင့္ဆီကုိ
ျပန္လာမွာ မဟုတ္တဲ့
ေရေပၚကေပ့ါ။

တစ္ညသ၌

Tuesday, September 15, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
တရွိန္ထုိး ေမွာင္စဥ္
ထပ္၍ ျမန္လုိ႔ မရႏုိင္တဲ့
အျမန္ဆံုး
အကာလရဲ႕ စႏၵယားတစ္လံုးႏွယ္
ျဖတ္သန္းရမယ့္ ေနရာတစ္ခ်ိဳ႕
အ ေ၀း ဆံုး ထား ရစ္
လွ်ပ္စီးလ်က္လုိက္သလုိ ၀င္းခနဲ
ဘယ္အရပ္ကုိ သြားေနတာလဲလုိ႔
လြမ္းဆြတ္စြာ သူမေမးခင္
ဘယ္ေတာ့ေရာက္မွာလဲ
လြတ္ဆြတ္စြာ သူအရင္ေမးမိ
ကားမီးတစ္ထုိးစာ အလင္းထဲ။

Saturday, September 5, 2009

သီခ်င္းမပါတဲ့ သီခ်င္း

Saturday, September 05, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
ငါ့အိမ္နံရံမွာ ငါကုိယ္တုိင္ဝွက္ထားတဲ့
သမုဒယအျပည့္နဲ႔ မင္းပံုရိပ္ေတြ မေဆြးမေျမ့
အဲဒီနံရံေတြကေနပဲ စူးထက္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔
င့ါရင္ကုိ ခြင္းခြင္းေနတဲ့ စကားမွ်ားစိမ္းေတြ
ၾကည့္စမ္း လူသူကင္းဆိတ္ေနတဲ့
ေဟာဒီ ေလဟာျပင္ရင္ခြင္မွာ
မင္းရယ္သံေတြ စစ္အင္အားအျပည့္နဲ႔
ခ်ဥ္းနင္းၿပီး အပမီေနတဲ့ စိတ္တစ္ခုထားခဲ့
မေပ်ာ္တတ္ေတာ့ပါဘူးကြယ္
မျငင္းဆန္ႏိုင္တဲ့ သမား႐ိုးက်ဇာတ္ထုတ္မွာ
ကုိယ့္ေျခေထာက္ကုိပဲ ႐ုိက္ခ်ိဳးေတာ့မယ္
ေဖာက္ထားတဲ့လမ္းေတြက ၾကမ္းတုန္းပဲမဟုတ္လား
သိတာေပါ့ ဂစ္တာအုိရ႕ဲ ညအခ်ိန္ခုိးငုိခ်ိန္ဟာ
ခပ္႐ုိင္း႐ုိင္းေႏြေတြ မဆံုးမခ်င္း
သီခ်င္းအသစ္ကုိ မစီးဆင္းေစႏုိင္ဘူးဆုိတာ
ၾကယ္စင္ေတြ ေခ်ာ္လဲက်တဲ့ညမွာ
ျမင္းေကာင္ေရအား ခပ္မ်ားမ်ားနဲ႔ တမ္းတစိတ္ေတြ
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပဲ င့ါကုိ ဆြဲေခၚသြားဦးမွာ
ငါ သိတာေပါ့ အနီေရာင္မေလး။

Friday, September 4, 2009

အနီေရာင္မေလးသုိ႔ ကဗ်ာတုိမ်ား

Friday, September 04, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
နင့္ဆီလာဖုိ႔
အေမွာင္တစ္ရာ
တံတုိင္းတစ္ရာထက္
နင့္ရ႕ဲ ဟင့္အင္းတစ္ရာက ဆုိးတယ္
နင္နဲ႔ ေ၀းရမွာကုိ
ငါ သိပ္ေၾကာက္ေနတာ နင္သိသားနဲ႔။




နင္မခ်စ္တတ္ပါဘူး တဲ့
ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ နင္တတ္တယ္
ရင္ခုန္သံကုိ
ဘယ္လုိထိန္းခ်ဳပ္ရမယ္ဆုိတာကုိေတာ့
နင္ သင္ေပးတာ မဟုတ္ဘူး။



နင္ ငါ့ကုိျပန္မခ်စ္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ
ဘုရားသခင္ အမွန္တရားကုိ သိတာထက္
ငါ ပုိသိတယ္
ဒီဘ၀မွာ နင့္ေၾကာင့္
ငါ ငုိလုိ႔ၿပီးႏုိင္မွာမဟုတ္လဲ
နင့္ကုိပဲ ငါခ်စ္ေနမယ္။



နင့္ကုိ တစ္ရက္တစ္ခါ
မေတြ႕ ရဘူးဆုိရင္
ျပာပူေတာထဲ ခံုခ်မိတဲ့ငါးေတာင္
ငါ့ေလာက္ ပူမယ္ မထင္ဘူး။

Wednesday, September 2, 2009

ေနလုိပူေနေသာ အနီေရာင္မေလးသုိ႔

Wednesday, September 02, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
အခ်စ္ကုိအခ်စ္နဲ႔ ခ်စ္ဖုိ႔
မင္းဆီမွာ အခ်စ္ေတြရွိေပမယ့္
အခ်စ္ရ႕ဲ အ႐ႈံး၀န္ထုပ္ကုိ ထမ္းပုိးထားရပါလား
႐ုိးသားမႈျပည့္ေနတဲ့ ေကာင္မေလး။
႐ုိးသားမႈကုိ ႐ုိးသားေၾကာင္းျပဖုိ႔
မင္းဆီမွာ ႐ုိးသားမႈေတြ ရွိေနေပမယ့္
႐ုိးသားမႈရဲ႕ အတၱ၀န္အုိကို ထမ္းပုိးထားရပါလား
အလြမ္းနဲ႔စိတ္ေတြပုိင္းျပတ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလး။
အလြမ္းကုိ အလြမ္းနဲ႔ လြမ္းဖို႔
မင္းဆီမွာ အလြမ္းေတြရွိေနေပမယ့္
အလြမ္းရဲ႕ အယူခံမရွိသိကၡာကုိ ထမ္းပုိးထားရပါလား
မငုိတတ္ပါဘူးဆုိတဲ့ ေကာင္မေလး။
ငိုခ်င္တာကုိ ငုိခ်င္စိတ္နဲ႔ငုိဖုိ႔
မင္းဆီမွာ ငုိခ်င္စရာေတြ ရွိေနေပမယ့္
ငိုျခင္းရဲ႕ အားေပးသူမဲ့ေမးခြန္း(၁၀၀၀)ကုိ ထမ္းပုိးထားရပါလား
အဓိပၸါယ္မဲ့ကုန္ၿပီဆုိတဲ့ ေကာင္မေလး။
အဓိပၸါယ္ကုိ အဓိပၸါယ္နဲ႔ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဖုိ႔
မင္းဆီမွာ အဓိပၸါယ္ေတြ ရွိေနေပမယ့္
အဓိပၸါယ္ရဲ႕ လွပတဲ့ ဒဏ္ရာကုိ ထမ္းပုိးထားရပါလား
သိပ္ခ်စ္တတ္လြန္းတဲ့ ေကာင္မေလး။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ညႀကီးမင္းႀကီး ဖုန္းေျပာလုိ႔ အဆူခံရတဲ့ ေကာင္မေလးသုိ႔။

Monday, August 24, 2009

ျမႇားဆိပ္တက္ျခင္း

Monday, August 24, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
ငါမလုိခ်င္လုိ႔ လြင့္ပစ္ထားတာပါ
ဒီေကာင္းကင္ကုိ ငါ့ေပၚ
မင္းဘာလုိ႔ လာခ်သြားတာလဲ
ေျပာလုိက္ေသးတယ္
မခ်စ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔တဲ့
နာရီက အခ်ိန္ကုိ ရွာမရသလုိ
မီးက မီးပူေလာင္ေနသလုိ
သုတၱန္ေဒသနာေတြ တရားမနာႏုိင္ေတာ့ဘူး
အခ်စ္က ေကာင္းကင္ဘံုေလာက္ေ၀းလုိ႔
ငါနဲ႔ ငါပုိေ၀းခဲ့ရၿပီ
အနီေရာင္မေလးရယ္
ပတ္၀န္းက်င္ဖိအားေလးက
မင္းစိတ္ကုိ လွည့္ဖ်ားေနတာပါ
ေလာကဓံဆုိတာ
လူေတြကုိ ရယ္တတ္ဖုိ႔ သင္ေပးတဲ့အရာပါ
မနက္ျဖန္ကုိ ပ်ံသန္းဖုိ႔
ငါ့ကုိ အားကုိးရာ မမဲ့ေစစမ္းပါနဲ႔ကြာ။

Saturday, August 22, 2009

ေျမျမဳပ္ဗံုးတစ္လံုးအေၾကာင္း

Saturday, August 22, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
ျပန္ျပင္မရတဲ့အိပ္မက္ဆုိးထဲက
အပူအပင္ႀကီးႀကီးမားမားနဲ႔
ကႏၲာရလုိ႔ေခၚရမယ့္ လူလယ္ေခါင္မွာ
ေျမျမဳပ္ဗံုးကုိ ႐ုတ္တရက္ တက္နင္းမိလုိက္တယ္
ေျခကုန္လက္ပန္းက်ေအာင္ငါရပ္ေနလည္း
ဒီဗံုးက ေရြ႕သြားမွာမဟုတ္မွန္းသိတယ္
မင္းတုိ႔ေကာင္ေတြ တံလွ်ပ္ကုိ ေရမထင္မိေစနဲ႔စတဲ့
ခပ္ထက္ထက္ ဒီေျမျမဳပ္ဗံုးရဲ႕ ဆံုးမခ်က္မွာ
အခ်စ္ကုိရွာခဲ့ေပမယ့္ အျပစ္သာပုိမ်ားလာတယ္
ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုမွာနစ္မြန္းေနတဲ့ဗံုးက
သူ႔ကုိယ္သူ မုိက္ဘက္ကုိပါေနမွန္းမသိေသးဘူး
ငါေခၚမိလုိ႔ လုိက္လာတဲ့သူေတြရ႕ဲ
ေျခေအာက္တုိင္းဆီ ဒီေျမျမဳပ္ဗံုးက ႐ုတ္တရက္
ပြားတက္သြားတာကုိ ငါနဲ႔မဆုိင္ဘူးလုိ႔
ငါစိတ္ခ်လက္ခ်ေနခြင့္ မရွိေတာ့ဘူး
သူတုိ႔က ကမၻာေပၚက ျမန္မာေတြ
ခရိယာန္ပါတယ္ အစၥလာမ္ပါ၀င္ခဲ့တယ္
ဘီလူးလက္ထဲ ၀ရဇိန္ထည့္ခုိင္းခဲ့မိတယ္
“မနာလုိတာပါ” တစ္ခြန္းတည္းသာ ရမယ့္
ဒီေျမျမဳပ္ဗံုးဖယ္ရွားေရး လုပ္ငန္းစဥ္မွာ
ငါ အရမ္းအားကုိးရာမဲ့ေနခဲ့ၿပီ
ေငြတစ္သိန္းရတယ္ ေငြႏွစ္သိန္းရတယ္ဆုိတုိင္း
ငါ့ရင္တစ္ခုလံုး ပူေလာင္နာက်င္တယ္။
ငါ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ အက်ဥ္းသားတစ္ဦး
မၾကာေသးခ်ိန္က မထင္မွတ္ပဲ ျဖစ္ေနခဲ့ရပါၿပီ။

Tuesday, August 18, 2009

မ်က္ႏွာဖံုး

Tuesday, August 18, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
စိတ္မေကာင္းပါဘူး သူငယ္ခ်င္းေလးရယ္
ငါ့မ်က္ႏွာဖံုးကုိ မင္းလွပ္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ
ကံစီမံရာ မလြန္ဆန္ႏုိင္တဲ့
အ၀ိဇၹာမီးအေလာင္ခံ
အေလ့က်ပင္ေတြနဲ႔ ေတာရုိင္းတစ္ခု မင္းေတြ႔မယ္
ထပ္မံဖံုးထားတဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးေအာက္မွာ
ေျမြပူရာကင္းေမွာင့္ခံရတဲ့
ေဆးျပန္သုတ္ထားတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြအေၾကာင္း
မျဖစ္စေလာက္ေတြကုိ
တစ္ခုၿပီးတစ္ခု လက္တည့္စမ္းေနတဲ့
အနာဂတ္ေမ့ေရာဂါသည္အေၾကာင္း
မွ်ေ၀သူမဲ့ရာသီမွာ
အၿမဲတမ္းမုိးတစက္စက္
အျပင္ထြက္ဖုိ႔ခက္တဲ့ ဗလာအေၾကာင္း
အပ်င္းေျပဆုိတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးနဲ႔
ဘာသင္တန္းညာသင္တန္းဆုိၿပီး
သင္တန္းစံုထပ္ေနတဲ့ ေျခသလံုးၾကြက္သားအေၾကာင္း
ပန္းပုထုလုိ႔မရ ထင္းစုိက္လုိ႔မရတဲံ
၀င္သက္ထြက္သက္ရွိ သစ္ေဆြးတံုးအေၾကာင္း
ဘ၀ကေပးတာေတြလည္းမရ
ဘ၀က မေပးတာေတြလည္းမရ
ေရခ်ိန္မကုိက္ဘဲ ယိမ္းထုိးမူးအန္ျပရတဲ့
အလုိလုိအဓိပတိဖြားေတြအေၾကာင္း
ေနေရာင္နဲ႔ထိရင္ ပုပ္ပြမယ့္ အသားအေရနဲ႔
လြတ္လပ္မႈအတြက္ ထုတ္ျပရတဲ့ အစြယ္အေၾကာင္း
မေရရာမႈနဲ႔ ခုတ္ထစ္ထားတဲ့
လမ္းလႊဲလုိက္ အရိပ္မဲ့
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာဖုိ႔ခက္တဲ့ ေ၀ဒနာေတြအေၾကာင္း
မင္းဆက္မသိတာ ေကာင္းတယ္ သူငယ္ခ်င္း။

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ဆံုျခင္း

Tuesday, August 18, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
ရုိးအလြန္းတဲ့ လမ္းမေတြေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ့္ၿမိဳ႕ေလး က်က်န္ရစ္ခဲ့
သိပ္ေတာ္ၿပီး ရုိက်ိဳးတတ္သူနဲ႔ ေဆြးေႏြးတဲ့အခါ
တိမ္ေတြဟာ အေနရခက္ငုပ္လွ်ိဳး
ကုိယ္က်င့္တရား မေကာင္းတဲ့ရာသီမွာ
ပြင့္တဲ့ပန္းက ရာဇ၀င္တြင္ရစ္ခ်င္တယ္လို႔
ေသြးဆုိးနဲ႔ ျခယ္သထားတဲ့ ကမာၻႀကီးက
အမွန္တရားကင္းမဲ့စြာ အသက္ရွင္
ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း မွားေနျပန္ၿပီ
မုိးေကာင္းကင္က နိမ့္နိမ့္ေလးပါလားလုိ႔
သူ႔ကုိယ္သူ ေတြ႕ရွိခ်ိန္မွာ
အ၀ီ၀ိက သူ႔ရင္ဘတ္ကုိ ဆက္ဆက္ဖြင့္
နာရီေတြ ခ်ိဳးဖ်က္သြားတဲ့ မုိင္တုိင္ေတြအားလံုး
ကေလး လုလင္ ကုန္သည္ ေယာဂီတစ္ဦးဦး
ကမ္းခြာခံရတဲ့ ေရနဲ႔ ကုန္းအစပ္ေလးပါဘဲ
ဒါေပမယ့္
ေသငယ္ေစာနဲ႔ ေမွ်ာေနတဲ့ မ်က္ႏွာၾကက္ေလးဟာ
ေနာက္ဆံုးထြက္သက္အထိ ၾကမ္းျပင္ကုိ အုပ္မုိး
တယုတယအေျခြခံရတဲ့
ပြင့္ေၾကြေတြကလြဲရင္ အားလံုးေပ်ာ္ေနၾကမွာပဲ
အေမွာင္ထဲက ေဂ်ဂ်ဴ၀ုိင္တစ္ေယာက္ကသာ...။

ႏွင္းဆီေတေလ

Tuesday, August 18, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
ေငြဆုိတာ ရွာတတ္ရင္
လြယ္လြယ္ေလးတဲ့လား
ေျပာေပါ့ကြာ
ဒီကား ဒီဆုိင္ကယ္ေတြေနာက္
မင္းဘယ္ႏွစ္ႏွစ္မ်ား
အခန္႔သား ထုိင္လုိက္သြားႏုိင္မွာလဲ
ရုပ္ရွင္းမင္းသမီးနာမည္ေတြနဲ႔
မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြေနာက္ လုိက္မသြားခင္
နံရံထက္မွာ မင္းကုိယ္တုိင္ခ်ိတ္ထားတဲ့
မင္းအေမရဲ႕ ဓာတ္ပံုေလး
တစ္ခ်က္ေလာက္ ၾကည့္ခဲ့ပါလား
ႏွင္းဆီအေရာင္က
ျပာႏွမ္းႏွမ္းႀကီးပါကြာ
ငါတုိ႔လမ္းေပၚမွာ
မင္းနာမည္ က်ကြဲသံေတြ
ငါ ထပ္မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး
ဘ၀တုိတုိေလးမွာ
မင္းရဲ႕ယစ္မူးအနမ္းေလးလည္း
တုိတုိေလးပဲ ရုိစီရဲ႕
စမ္းၾကည့္ေပါ့ေလ
ကံထမ္းလာတယ္ဆုိတာမ်ိဳးက
ျမင္ရတာမွ မဟုတ္တာ
ဒီငရုတ္သီးေတြထဲမွာ
တစ္ေတာင့္တစ္ေလေတာ့
မင္းအတြက္ ခ်ိဳေကာင္းခ်ိဳေနမွာပါ

မႏၱေလးရႈခင္း

Tuesday, August 18, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
ေႏြေရာက္ရင္ မီးထဲခုန္ဆင္းၿပီး
ေဆာင္းမွာ ေအးရိပ္ခဏခုိတတ္တဲ့
ၿမိဳ႕ေလးဟာ
မုိးမွာ တစ္ခါခါ ေရအၾကာႀကီးခ်ိဳး တတ္ျပန္တယ္။
မနက္ မနက္ သိပၸံလမ္းႏွင့္ ၇၈ လမ္းမေပၚ
စက္ဘီးလႈိင္းလံုးႀကီး လမ္းမလွ်ံက်မတတ္ စီး၀င္လာၿပီဆုိရင္
ၿမိဳ႕ေလးဟာ
အိပ္ယာေပၚကထဖုိ႔ ပ်င္းေၾကာဆန္႔တယ္
ဘုရားႀကီးအေရွ႕မုဒ္ ၈၄ လမ္းႏွင့္ လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္
ကားေတြ ဆုိင္ကယ္ေတြ စက္ဘီးေတြ ရႈပ္ၿပီဆုိရင္
ၿမိ႕ေလးဟာ
လုိခ်င္တဲ့အရုပ္ရတဲ့ကေလးလုိ ၿပံဳးတယ္
က်ံဳးေဘးကုိ ျဖတ္မိသူ ဘယ္သူမဆုိ
ၿမိဳ႕ေလးဟာ
ဘာနဲ႔မွ မတူတဲ့ၾကည္ႏူးမႈကုိ ေပးတယ္
နန္းစုိက္ခဲ့ရာမုိ႔ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈေတြယဥ္ေက်း
ၿမိဳ႕ေလးဟာ
ရုိးရုိးေလးနဲ႔ ေတာ္၀င္ထုိက္တယ္
ေရႊေက်ာင္းႀကီး မန္းေတာင္ေတာ္ ေရွးဘုရားေတြရွိတဲ့
ၿမိဳ႕ေလးဟာ
ကမၻာႀကီးကုိလည္း ညိွဳ႕တယ္
၂၂ လမ္းထိပ္ျမစ္ကမ္းရယ္ ဧရာ၀တီျမစ္ျပင္ရယ္
မင္းကြန္းေတာင္ရုိးေအာက္ လ်ဳိး၀င္သြားတဲ့ ေနမင္းရဲ႕ျမင္ကြင္းနဲ႔
ၿမိဳ႕ေလးဟာ
ရုိးတြင္းခ်င္ဆီထိတဲ့ အလွကုိပုိင္တယ္
ရင္ေငြ႕လံႈ မဟာမုနိႏွင့္ ေစတီပုထိုးမ်ားမွာ
ၿမိဳ႕ေလးဟာ
ပြဲေတာ္တစ္ခုပံုစံနဲ႔ အၿမဲစည္ကားတယ္
လမ္းတုိင္း ရပ္ကြက္တုိင္းမွာ ဓမၼာရံုနဲ႔
ၿမိဳ႕ေလးဟာ
ဆြမ္းေလာင္းအသင္း ၀တ္အသင္းနဲ႔ ျပည့္စံုတယ္
ပတ္ဒူး စလြယ္သိမ္း မဟာႏြယ္ဆုိၿပီး
ၿမိဳ႕ေလးဟာ
ညေနခင္းဆုိ ျခင္း၀ုိင္းမွာ အပန္းေျဖတယ္
ေဆာင္းေရာက္လုိ႔ ဇာတ္ပြဲေတြရွိၿပီဆုိရင္
ၿမိဳ႕ေလးဟာ
ဇာတ္စင္ေရွ႕က မထစတမ္းပြဲၾကည့္တယ္
ပလာစာ အင္တာနက္ကဖီးေတြနဲ႔
ၿမိဳ႕ေလးဟာ
ဂလုိဘယ္လုိက္ေဇးရွင္းနဲ႔အညီလည္းေျပးတယ္

အသံတိတ္တီးလံုးမ်ား

Tuesday, August 18, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
ေလးျဖဴရ႕ဲသီခ်င္းေဟာင္းကုိ နားေထာင္ရင္း
စီးကရက္ကုိ ခပ္ျပင္းျပင္း႐ႈိက္ဖြာရင္း
ေမာက္စ္၀ီးလ္ေလးကုိ လိမ့္ဆင္းရင္း
ငါ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္၊ ေအာင္ခ်ိမ့္ႏွင့္ ေအာင္ေ၀းတုိ႔ရ႕ဲ
ကဗ်ာေတြကုိ အသစ္လုိ ဖတ္ေနတယ္
ငါ့ရင္ထဲ ျပည့္ေနတဲ့ မင္းအေၾကာင္းေတြကုိ
ခလုတ္ေလးတစ္ခုႏွိပ္ၿပီး ဖ်က္ပစ္လုိက္လုိ႔ရရင္
အေကာင္းသား ဒါေပမယ့္ အခု
မင္းနာမည္ပဲ Screen အျပည့္ ေရးမိတယ္။
မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ေန႔လည္ခင္းက
တျဖည္းျဖည္းေမွာင္လာတာကလြဲလုိ႔
အသစ္စက္စက္ အိပ္မက္ကုိ
လႈပ္ႏႈိးပစ္လုိက္ရတာကလြဲလုိ႔
င့ါအ၀ိဇၨာခ်ည္တုိင္မွာ
မင္းအၿပဳံးေတြ အၿမဲသစ္လြင္ေနတာကလြဲလုိ႔
အသိရခက္တဲ့ အၾကည့္နက္နက္ေတြထဲ
မင္းရဲ႕နားလည္မႈကုိ ငါနားမလည္ခဲ့ဘူး
ငါ့ရဲ႕နားလည္မႈကုိ မင္းနားမလည္ခဲ့ဘူး
ဒါနဲ႔ အဲဒီေမ့မရတဲ့ အခ်စ္ထဲ
ငါ့တစ္ေယာက္တည္း ငုတ္တုတ္ထုိင္က်န္ရစ္ခဲ့။

Thursday, July 30, 2009

အသံမျမည္ေအာင္တီးတ့ဲဘင္ခရာ

Thursday, July 30, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
စိတ္ညစ္ေနတယ္၊ ဒုကၡပါပဲ
အထပ္ထပ္ၾကားေနရတဲ့ စကားမ်ား
ငါလည္း သူတုိ႔လုိ
ပုိက္ဆံေတြ ပုိက္ၿပီး စိတ္ညစ္ခ်င္လုိက္တာ
ဒုကၡရ႕ဲ ျမဴဆြယ္မႈေအာက္ထဲ
ေခါင္းတုိးေ၀ွ႕ခ်င္လုိက္တာ
ဒါမွ မနက္ျဖန္ဆုိတာ နည္းနည္းေတာ့
အဓိပၸါယ္ရွိမယ္ မဟုတ္ပါလား။
ကတၱီပါဖံုးထားစရာမလုိဘူး
ေရႊဓားျဖစ္ဖုိ႔ မလုိပါဘူး
ခင္ဗ်ားတုိ႔ ထုိးမယ္ဆုိရင္
ႀကိဳက္တဲ့ဓားကုိသာယူခဲ့ပါ
ေနာက္ေက်ာကုိထုိးသြားလည္းခြင့္လြတ္တယ္
ဒါမွ ေဂ်ဂ်ဴ၀ုိင္ဆုိတာ အသက္ရွင္ေနဆဲလုိ႔
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ခန္႔မွန္းႏုိင္မယ္ မဟုတ္ပါလား။
ဘ၀ကုိ စစ္တမ္းေကာက္လုိက္ရင္
အမွားေတြ တစ္ထပ္ႀကီးနဲ႔
ေနာင္တေတြ တစ္သီတတန္းႀကီး ေထြးပုိက္ထားခ်င္လုိက္တာ
ဒါမွ အမွန္တစ္ခုေလာက္ ရဖူးရင္
ၾကည္ႏူးမႈဆုိတာကုိ ရရွိဖူးမယ္ မဟုတ္ပါလား။
တုိးတုိး တုိးတုိးနဲ႔ ကၽြတ္ကၽြတ္လုိ႔ စုတ္သပ္ၿပီး
ေဂ်ဂ်ဴ၀ုိင္ဆုိတာ သူေလ၊ မုိက္လုိက္တာဟယ္
ဆုိတဲ့ စကားသံမ်ိဳးၾကားခ်င္လုိက္တာ။
ဒါမွ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔
ပတ္သက္ေနေၾကာင္း သိရမယ္ မဟုတ္ပါလား။
ျဖန္႔လက္တဲ့ လက္၀ါးထဲ ဘာမွ မပါခဲ့ဖူးသလုိ
ဆုတ္လုိက္တဲ့ လက္ထဲမွာလည္း ဘာမွ ပါမလာခဲ့ဖူးပါဘူး။


ေလးျဖဴ၏ အပယ္ခံ သီခ်င္းကုိ နားေထာင္ရင္း စပ္မိတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါ။