Friday, April 30, 2010

ငါ့ရဲ႕ အေ၀းက အနီးဆုံးေကာင္းကင္

Friday, April 30, 2010 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
အေ၀းကုိ လွမ္းေငးၾကည့္လုိက္တယ္
ေျမႀကီးနဲ႔ေကာင္းကင္
တပူးတြဲတြဲစကားေျပာၾကရဲ႕
ပင္လယ္ဟာေကာင္းကင္ေၾကာင့္ျပာတယ္
ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးေကာင္မေလး
မင္းကုိခ်စ္လုိ႔ ဒီစကားကုိငါေျပာတယ္
အေ၀းကေန နီးစပ္ေနၾကတဲ့ရင္ဘတ္ႏွစ္ခု
အလြမ္းေငြ႕ေတြနဲ႔၀ုိင္းပတ္ကာရံထားတယ္
ေမ့ေမ့ေမာေမာနဲ႔ ေပ်ာ္ေနခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး
ရင္ဘတ္ကုိဆုတ္ၿဖဲၿပီးၿပံဳးရိပ္သန္းျပေနရတာ
ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား အမွန္တရားေတြျဖတ္ျဖတ္ေျပးတုိင္း
ငါ့ကုိယ္ငါ ေပ်ာက္ဆံုးပစ္လုိက္ခ်င္တယ္
မင္းရဲ႕ငုိသံေတြၾကားမွာ
ၿပိဳဆင္းက်ခဲ့ရတဲ့ငါ့ရဲ႕မ်က္ရည္ေငြ႕ေတြ
ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ပဲထုိင္ေငးေနလုိက္ရတယ္
ေလာဘတႀကီးပုိင္ဆုိင္ခ်င္ခဲ့ပါရဲ႕
လမင္းမသာတဲ့ညဥ့္နက္နက္မနက္ဖန္ေတြ
ေကာင္းကင္ေရာင္ေပ်ာက္သြားတဲ့ပင္လယ္လုိ
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိျပာလြင္ဖုိ႔မျဖစ္ႏုိင္တဲ့အျဖစ္မွာ
ငါေလ....
``မင္း ကုိ သိပ္ ခ်စ္ တာ ပဲ´´
အေ၀းကပဲႀကိဳးညွိေနရတယ္။


ထြန္းလင္းသစ္ကုိ ကဗ်ာစပ္ေပးပါလုိ႔ေျပာေတာ့ သူက အမွန္အတုိင္း စပ္ေပးသြားတယ္။

Wednesday, April 21, 2010

အလြမ္းနင့္နင့္..နဲ႔... အဆင့္အဆင့္ အျမင့္အျမင့္ကေန.. တရင့္ရင့္.. ေႂကြ

Wednesday, April 21, 2010 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
(၁)

အလြမ္းေတြကို
အလြမ္းအတိုင္း ထားရွိရင္း
ဆူလြယ္နပ္လြယ္ ပန္႔ခ္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုပဲ ညဥ္းေနမိ

အိုကြယ္..
ခ်စ္သူ႕ မ်က္၀န္းကေလးကို သတိတရနဲ႔
ခ်စ္သူ႕ ရင္ညြန္႔ထက္က ေလာ့ကတ္သီးေလးရယ္
ခ်စ္သူ႔ လက္ေကာက္၀တ္က နတ္ဘုရားဆင္းတုရယ္ကိုပဲ
သဲႀကီးမဲႀကီး နာလိုခံခက္ျဖစ္ေနရ
အႏိႈင္းအဆ ဟာ ဒီေလာက္ေလးပါပဲ ခ်စ္သူ...



(၂)

ခ်စ္သူရယ္ေလ..
ပူတယ္...
ေဟာဒီ မႏၱေလးဟာ ပူတယ္..
ကိုယ့္ ရင္ထဲမွာလည္း ပူေနတယ္..
ကိုယ္တို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ ေရွ႕ခရီးဟာလည္း မီးလိုပဲ ပူေနမတဲ့လား..?
ကိုယ္ မထိကိုင္ဖူးေသးတဲ့ ခ်စ္သူလက္ဖ၀ါးေလးထဲမွာ
ကိုယ့္ ဘ၀ရဲ႕ အရာရာကို ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး
ေအးၿငိမ္းေသာခရီးဆီ နင္ ထြက္ခြာသြားသင့္ၿပီပဲ ခ်စ္သူေလးရယ္...

“ထားခဲ့ေတာ့ပါ
ရင္မွာ နာလည္း
ကိုယ့္ အသဲကို
ကြဲဖို႔ အသင့္
ခင္းဆင့္မယ္...” တဲ့
အလ်ားလိုက္ ျဖန္႔ခင္းေပးထားေသာ သံေယာဇဥ္မွာ
အသာအယာပဲ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားလိုက္ပါကြယ္
ခ်စ္သူ႔ ဖ၀ါးႏုႏုနယ္နယ္ အႏၲရာယ္ကင္းေစရၿခိမ့္မယ္...



(၃)

ခ်စ္သူရယ္ေလ..
တစ္ေယာက္ဆီတစ္ေယာက္က
ေရာက္ရွိခ်င္ရက္နဲ႔ ေ၀းေနရျခင္းဟာ
ကိုယ္လိုေကာင္အတြက္ ပိုၿပီး “နာ” ရတယ္
ကိုယ္လုိလူအတြက္ အိပ္မက္ထဲထိ “ေသ” ရတယ္
ကိုယ္လို ႏွလံုးသားအတြက္ ဗဟိုခ်က္ဆီ ကြက္တိ “ထိ” ပါတယ္..

“ေဂ်ဂ်ဴ၀ုိင္ဆုိတာ ဆိုတာ
ဘ၀နဲ႔အခ်စ္မွာ ဥပေစၦဒကကံနဲ႔ နတ္ျဖစ္သြားတဲ့ သတၱ၀ါ” ... တဲ့
ဒါဟာ တကယ္ပဲ ခ်စ္သူေလး
အလြမ္းအေဆြးေတြ ရာႏႈန္းမ်ားမ်ားနဲ႔
ကိုယ့္ ဘ၀ေပၚ ၀ဲ၀ဲက်လာတဲ့ ဓားခ်က္တိုင္းမွာ
ကိုယ့္ ခံႏိုင္ရည္ဟာ ထိုင္းမႈိင္းလာခဲ့ရ...

ခ်စ္သူေပးအပ္သမွ် ခ်ိဳၿမိန္ျခင္းေတြနဲ႔တင္
ကိုယ့္ရင္ဘတ္ရဲ႕ ကိုလက္စထေရာ အခ်ိဳးအစားကလည္း
မတန္တဆပဲ မ်ား မ်ား လာခဲ့ရ...

ခ်စ္သူေရ..
၀င္သက္ေလ ထြက္သက္ေလ အထိအခတ္တိုင္းမွာ
ခ်စ္သူ႔ ေခၚသံေလးဟာ ၿငိလာကပ္ပါ
အဲဒီလို အခါမ်ားမွာ အသက္ရွဴၾကပ္လာ
အလြမ္းဆိုတာ..
အယ္လ္ကိုေဟာ ဆခ်ိဳးမ်ားမ်ားနဲ႔ ဒရာဘယ္လ္ ဘီယာ
ကိုယ္ ယစ္မူးတတ္ခဲ့တာလည္း ၾကာၿပီပဲကြယ္...



(၄)

ခ်စ္သူရယ္ေလ..
ကိုယ္ေလ တိတ္တိတ္ေလး
အေတြးထဲမွာ ခိုးခိုးၿပီး စိတ္ကူးယဥ္

“ ခ်စ္သူ သတိမထားမိလိုက္ပဲ
ခ်စ္သူ႔ ဆံႏြယ္ဖ်ားကေန ေျခဖ၀ါးေလးဆီအေရာက္
ေတာက္ေလွ်ာက္စီးဆင္းခြင့္ရေသာ ေရစက္မႈန္ကေလး ျဖစ္ခ်င္..”

“ခ်စ္သူ႔ လြတ္လပ္ျခင္းေတြအတြက္ ခ်စ္သူ အႏွံ႔အျပားဆီ ထိကပ္ခြင့္ရတဲ့
ညဥ့္လႊာရံု အ၀တ္အထည္ပါးပါးေလး ကိုယ္ ျဖစ္ခ်င္..”

ဒါမွ မဟုတ္ရင္လည္း..
“ခ်စ္သူ နံနက္တိုင္းလိုလို စားျဖစ္တဲ့ ၾကာဇံေၾကာ္ထဲက
ဆတ္ေတာက္ ဆတ္ေတာက္ နင္ ၀ါးမိတဲ့ မုန္လာဥနီဖတ္ေလး ျဖစ္ခ်င္..”

“ခ်စ္သူ ေခ်ာ့သိပ္လိုက္ရင္ ခ်က္ခ်င္းပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားမယ့္
ငိုသံက်ယ္က်ယ္ ကေလးေလး ကိုယ္ ျဖစ္ခ်င္..”

ဒီလိုပဲ တိတ္တိတ္ေလး ခိုးခိုးၿပီး စိတ္ကူးယဥ္
ခ်စ္သူ... မသိဘူး...


(၅)

ခ်စ္သူရယ္ေလ..
ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕
ဥပေဒမဲ့ အျပာႏုေရာင္ခ်စ္ျခင္းတရားခြင္မွာ
ကိုယ္ဟာ ခ်စ္သူကို စီရင္ပိုင္ခြင့္ေပးထားသလို
ခ်စ္သူကေလးကလညး္ ကိုယ့္ကိုပဲ စီရင္ခ်က္ခ်ေစခ်င္တယ္ ဆိုတာ
ကိုယ္နားမလည္ေသာ ဘာသာစကားကို နားေထာင္ရင္း ကိုယ္ နားလည္လာ..

ကိုယ္တို႔ တစ္ဦးစီအတြက္ တစ္ဦးက
၀င္ရလြယ္ၿပီး ထြက္ရခက္တဲ့ ၀ကၤပါ တဲ့လား..?
ကိုယ္တို႔ လွလွပပေလး မွားခဲ့ၾကၿပီ ထင္ပါရဲ႕ကြယ္...



(၆)

“လူျဖစ္လာတာက ပထမအမွား
လူလိုခံစားတတ္တာက ဒုတိယအမွား..” တဲ့
ဒီလိုဆို...
တတိယအမွားဟာ ကိုယ့္ မွန္ကန္ျခင္းတရားပဲေပါ့
နင့္ ႏွလံုးသားမွာ ျဖစ္တည္တယ္ေလ...

ခ်စ္သူေရ..
ေျခခင္းလက္ခင္း သာ သာ ၊ မသာ သာ
အလြမ္းတစ္ခုက အလြမ္းတစ္ခုကို ဆာေလာင္လို႔
ကုန္းေျမတစ္ျပင္က ဟိုဘက္ကုန္းေျမတစ္ျပင္ကို ဆာေလာင္လို႔
ဆာေလာင္ျခင္းအထပ္ထပ္က ကိုယ့္ ရင္ဘတ္တည့္တည့္ကို ဆာေလာင္လို႔
ည ည မ်ားဆို ေယာင္ ေယာင္ၿပီး စမ္းၾကည့္မိ
ခ်စ္သူကေလး ရွိမွ မေနပဲကို...

အေ၀းမွာ..
ေလျပည္လာရာအရပ္ဆီ ဆန္႔ထုတ္ထားတဲ့ ကိုယ့္ လက္ဖ၀ါး
ခ်စ္သူ ခံစားတတ္ရင္ နာက်င္ရပေစ ကိုယ္ေက်နပ္ႏိုင္ရဲ႕
ဘာကို ေပးဆပ္ရမလဲ..?
ဘယ္ေလာက္အထိ ေပးအပ္ရမလဲ..?
ဘယ္အေျခအေနေရာက္ေအာင္ ကိုယ့္ကို သယ္ေဆာင္သြားမွာလဲ..?
ဒီလိုေႏြေတြပဲ ကိုယ့္ဆီတဖြဲဖြဲရြာသြန္းလို႔
ကုိယ့္အရိပ္မွာ ခ်စ္သူ စိတ္ေတြပဲ အခါခါ ထြန္းကားတယ္...



(၇)

ခ်စ္သူရယ္ေလ..
ခ်စ္ျခင္းတရားမွာ
အရာရာဟာ ျမင့္ျမတ္သြားစတမ္း ဆိုရင္လည္း
ကိုယ့္ဘ၀ထဲက ၾကက္ေျခခက္မ်ားစြားကို
သူရဲေကာင္းတံဆိပ္လိုပဲ ၀ံ့၀ံ့ၾကြားၾကြား ကိုယ္ ခံယူလိုက္ခ်င္ရဲ႕..
တစ္ေန႔ ထိမွန္လာမယ့္ ကံတရား က်ည္ဆန္မွာပဲ
သံသရာတစ္ျပင္လံုး အုံးအံုးျမည္ေအာင္ ကြဲပ်က္လိုက္ခ်င္ရဲ႕..
ျမတ္ႏိုးျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ တြန္းဖြင့္ခဲ့မိေသာ ပန္းႏုေရာင္တံခါးခ်ပ္ကို
ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ပဲ ဂ်က္ခ်ထားလိုက္ခ်င္ရဲ႕ကြယ္...

ေကာင္မေလးေရ..
Love you... , Need you...
လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ကိုယ္ေျပာခဲ့တာ မဟုတ္သလို
Forget me... , Leave me...
ဒီလိုေျပာဖို႔လည္း ကိုယ့္မွာ မလြယ္ကူျပန္တဲ့ေနာက္
အလိုလိုကြယ္ေပ်ာက္လြင့္ပါးသြားရွာမယ့္
တိမ္ေတြသြားရာ ညဥ့္လမ္းမမွာ
အလြမ္းအစအနေတြ ဖြဖြေျခြရင္းပဲ ဆက္ေလွ်ာက္
ဘယ္ဆီကိုပဲ ေရာက္ေရာက္ေပါ့ကြယ္...



(၈)

ခ်စ္သူရယ္ေလ..
အေျခအေနဆိုတာကို ေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္ဖို႔
ဘယ္ပေရာဖတ္ရဲ႕ ေဟာညႊန္ခ်က္ကို ကိုယ္ ယံုစားရပါ့..
အိုလံပီယာေတာင္ကုန္းထက္က
ဘယ္နတ္ဘုရားရ႕ဲယဇ္ပလႅင္မွာ ကိုယ့္ရွင္သန္ျခင္းကို ပသတင္ေျမႇာက္ရပါ့..

ရယူလိုျခင္း တစ္ဆယ့္ငါး ရာခိုင္ႏႈန္း
ေပးဆပ္လိုျခင္း သံုးဆယ့္ငါး ရာခိုင္ႏႈန္း
ကိုယ့္ မသိႏိုင္ျခင္းက ေလးဆယ့္ကိုး ရာခိုင္ႏႈန္း
ကိုယ္တို႔ ဆံုဆည္းခြင့္က မစို႔မပို႔ တစ္ရာခိုင္ႏႈန္း
ဒါကိုမွ ကိုယ္ ၿပံဳးၿပံဳးေလး ေနထုိင္ႏိုင္တယ္ ဆိုရင္လည္း
ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ရဲ႕ ပထမအၿပံဳးပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္...



(၉)

“လာမယ့္ေဘး ေျပးေတြ႕လိုက္စမ္းပါ ေဂ်ဂ်ဴ၀ုိင္ရာ..” တဲ့
အစ္ကုိေရ.. အဲဒီေကာင္မေလးဟာ ေဘး မဟုတ္ဘူး အစ္ကိုရ႕ဲ
ျမတ္ႏုိးျခင္းတရားေတြနဲ႔ သြန္းခတ္ထားေသာ ပြင့္လႊာဓားတစ္လက္
လက္ကိုင္ရိုးမွာ သူမ ေခၚသံေလးကို စြပ္တပ္ထားေလရဲ႕..

အဲဒီဓားတစ္လက္ရဲ႕ေအးစက္စက္ဂုဏ္သတၱိမွာ
ထိေတြ႕မိလိုက္တိုင္း အသိနဲ႔ ေစာင့္စည္းျခင္းဟာ အရွင္လတ္လတ္ ေက်ာက္သားျဖစ္ရတယ္
အဲဒီေက်ာက္သားေတြကပဲ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လွဳပ္ခါအိက်တတ္လာၿပီး
သူမ ရွိရာအရပ္ဆီ ဦးညႊတ္စီးဆင္းရျပန္တယ္...

တခါတရံ မ်ားစြာမွာလည္း
ႏွစ္ေပါင္းတစ္ေထာင္ၾကာ သိမ္းဆည္းထားတဲ့ ၀ိုင္တစ္ခြက္လိုပဲ
ရွိန္းခနဲ ဖိန္းခနဲ အႏွဳိးအဆြ .. ဘ၀နဲ႔မာနကို ရုန္းႂကြေအာင္ အားခြန္ေပးတယ္
အဲဒီဓားတစ္လက္ရဲ႕ ေစညႊန္ရာ အရပ္မ်က္ႏွာမွာ
သစၥာတရားနဲ႔ အျခားအျခားေသာ စိတၱဇလိုအပ္ခ်က္ေတြ ျပည့္စံုေနမလား လို႔လည္း
ရင္ကြဲပက္လက္အိပ္မက္ေတြနဲ႔ အိပ္စက္တတ္လာပါတယ္ အစ္ကိုေရ...



(၁၀)

ခ်စ္သူရယ္ေလ..
လာမယ့္ ေႏြေႏွာင္းမွာ ကိုယ္ဟာျပကၡဒိန္ကုိ လွန္ေလွာရေပဦးမယ္
လူလူသူသူခံစားတတ္ျခင္းလမ္းမထက္က
ကိုယ့္ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ၾကိမ္ေျမာက္ ညစာစားပြဲမွာ
ဘ၀ဟာလည္း အၾကမ္း အႏု အယုအယ အစအေနာက္အေၾကာက္အကန္
ဟန္မ်ိဳးစံု ပဥၥလက္တရားမွာ ထုသားေနသား က်နလာရေပဦးမယ္
SS.တပ္ဖြဲ႕မွဴး “ဂ်င္နရယ္ ဟင္းမလား” ကေျပာတယ္
“ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ေလွ်ာက္တဲ့လူဟာ အေလာင္းေကာင္ေတြေပၚ ခြေက်ာ္သြားရဲရမယ္..” တဲ့
ကိုယ့္မွာေတာ့ ယံုၾကည္တာေတြ ရွိေပမယ့္
ဘယ္အေလာင္းေကာင္ကိုမွ ခြေက်ာ္မသြားခ်င္သလို
လဲေနတဲ့အေလာင္းေကာင္ေတြထဲမွာလည္း ကိုယ္ မပါ၀င္ခ်င္ဘူး...

အေ၀းက မ်က္ခြံမို႔မို႔ေလးေရ...
တိမ္ေတြ ဘယ္ဆီ ေရြ႕တယ္... ခ်စ္သူရွိရာ ေရြ႕တယ္
မုိးေတြ ဘယ္ကို ညိႇဳ႕တယ္... ဟုိ႔.. အေရွ႕ယြန္းယြန္းကို ညႇိဳ႕တယ္
နကၡတ္ တာရာ ဘယ္မွာ စံုတယ္... ကိုယ့္ ရင္ဘတ္မွာ စံုတယ္
ေလေျပ ဘယ္နား ပြတ္သပ္သြားတယ္... ဆံႏြယ္မွ်င္ၾကား ပြတ္သပ္သြားတယ္
သစ္ရြက္ ဘယ္လို ေၾကြမယ္... ခ်စ္သူဆိုတဲ့ ေတးသြားရိပ္ခို အလုိလိုေၾကြတယ္
တံခါးေတြ ဘယ္အခ်ိန္ပိတ္မယ္... ခ်စ္သူျပန္လာေတာ့မွ ပိတ္မယ္
ေဂ်ဂ်ဴ၀ုိင္ ဘယ္ေတာ့ အိပ္မယ္
ခ်စ္သူေလး .. သိပ္..မွ... အိပ္...ေတာ့....မယ္.....ေလ.......။




ေကခမ္းရဲ႕ကဗ်ာပါ။
နည္းနည္းေလးေတာ့ ကုိယ့္နာမည္ယူလုိက္ပါတယ္

Monday, April 12, 2010

ဇယား

Monday, April 12, 2010 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
တရားက်ဖုိ႔ေကာင္းလုိက္တာ
“တရားေတြက်ေတာ့
မတရားေတြ တက္လာတာေပါ့ကြ”
နေ၀တိမ္ေတာင္ ထေအာ္တယ္
တရားက်ေနတာကုိ ကၽြန္ေတာ္
ဖြတ္ထြက္လာတဲ့အထိ ၾကည္ညိဳခဲ့မိတယ္
တရားေအးရိပ္ဆုိၿပီးေတာ့
အဆိပ္ေဆးတုိက္ေကၽြးတာ
စားခဲ့ဖူးတယ္
ဒါကုိ
အ႐ူးေတြက သေဘာတူ
အေပါေတြက ေလးခုေျမာက္
အျပစ္ေပၚ ပစ္တင္ေပး
ၿပီးေတာ့
သေႏၶကန္းအတြက္
အလင္းကုိ လက္နဲ႔ ျပသလုိ
ပါးစပ္နဲ႔ေျပာတဲ့ အမွန္တရားကုိ
လက္နဲ႔လုိက္စမ္း
ေနာက္ဆံုး
“ရွင္တုိ႔ ပ်င္းေနမယ္ထင္လုိ႔
ကၽြန္မ ေမ်ာက္က ကျပတာပါ” တဲ့
ေဆးတစ္ခြက္နဲ႔ ေပ်ာက္တဲ့ေရာဂါ
သိပ္ရွားတယ္။

Friday, April 2, 2010

ငိုမိတယ္

Friday, April 02, 2010 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
“အြန္လိုင္း” လုိ႔ၾကားလုိက္တာနဲ႔
ကုိယ့္စိတ္ေတြ ဖမ္းလုိ႔ မရေတာ့ဘူး
ေတာ္ေတာ္ေ၀းတဲ့အထိ
ေတာ္ေတာ္ျမင့္တဲ့အထိ
စိတ္ကုိ “သတိ” လုိ႔ဆြဲၿပီး
ၿငိမ္ၿငိမ္ေနခုိင္းလုိ႔ မရဘူး
“ရ” ကုိမရမကဆြဲထည့္ၿပီး
သတိရ
အခ်ိန္ရွိတုိင္းသတိရ
သတိရတုိင္း
အလြမ္းေတြက အပုိင္းပုိင္းက်ိဳးက်တာ
အသံုးမက်တဲ့ေကာင္
အလကားေကာင္ဆုိတဲ့
ကုိယ့္ရင္ဘတ္ထဲအထိ