Sunday, March 20, 2011

“လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္အလိုအတိုင္းသာ ငါတို႔ေတြ လွမ္း၀င္”

Sunday, March 20, 2011 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
ေကာင္းကင္ကၾကယ္ေတြေၾကြေတာ့


ငါတို႔ေတြ ဆုေတာင္းအသီးသီးျပဳၾက

ေမာဟေတြ၊

ေလာဘေတြ၊

၂၁ ရာစုရဲ့ ေနာက္ဆံုးေပၚရမၼက္ေတြနဲ႔

ငါတို႔လတ္တေလာအပူကို ၾကယ္ေတြဆီကို ေပါင္းကူးေပးၾက

ငါတို႔ေၾကြတဲ့အခါ

ၾကယ္ေတြ ဘယ္လိုဆုကိုမ်ား ေတာင္းၾကမလဲ။



ငါတို႔ေတြ အထုပ္အပိုးေလးျပင္ၿပီး

ဒီအိမ္ေလးထဲကို ၀င္လာခဲ့

ဒီအထုပ္ေလးကိုျဖည္ရင္းနဲ႔

ရင္းႏွီးစားေသာက္ခဲ့ၾက

တခ်ိဳ႕ေတြက ပညာေတြသင္

တခ်ိဳ႕က ၾကင္ယာကို ခင္

တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ ျခယ္သရင္း



ငါတို႔ေတြ မပိုင္၀က္ေမြးၾကတယ္။

ပန္းေျခာက္ပင္ေတြကိုမွ ေရေလာင္းၾကတယ္။

တပိုင္တႏိုင္ သီအိုရီနဲ႔

ငါတို႔ကို ငါတို႔ မွတ္ပံုတင္ၿပီးသား အမွန္တရားေတြလို႔ထင္ေနၾက

ၿပီးေတာ့လည္း အဲဒီ အထင္ကိုသာ

ပန္းအိုးတစ္လံုးလို ဧည့္ခန္းထဲမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားခ်င္ၾကနဲ႔

ငါတို႔ဟာ ဟန္ျပသက္သက္ျဖစ္မွန္းမသိကို ျဖစ္လာခဲ့တာ။



ငါတို႔မွာ ေက်ာနံပါတ္ရွိတယ္။

ငါတို႔ေတြ ကြင္းေဘးမွာ ရပ္ေနတယ္။

ငါတို႔ေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ လူလဲကစားၾကေပမယ့္

ဒီပြဲက ခုထိ အႏိုင္အရႈံး မသဲကြဲေသးဘူး။

ငါတို႔ေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းစီ ေျခကုန္လက္ပန္းက်လာ

ငါတုိရဲ့မွတ္ဥာဏ္ေတြ ယို႔ယြင္းလာၾက

အေဟာင္းနဲ႔ အသစ္ကို

ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးရွိလာ။



ငါတို႔ကပဲ ဒီေန႔ကို တီထြင္တယ္

ငါတို႔ကပဲ မေန႔ကကို ဖ်က္ဆီးပစ္တယ္

ငါတို႔ကိုယ္ ငါတို႔ Format အႀကိမ္ႀကိမ္ရိုက္တယ္။

ဓါတ္ခြဲခန္းမွာ အီးစီဂ်ီ ဆဲြေနသလိုပဲ

ၾကည့္ ….ငါတို႔ေသြးေၾကာမွာ အဆီအဆိမ့္ေတြ ပိတ္ဆို႔ေနလိုက္တာ

အခ်ိန္မွီ…..အသည္းအစားထိုးမယ္

ေက်ာက္ကပ္လဲလွယ္မယ္

အိမ္ရွင္၊ အိမ္ငွားဆိုေပမယ့္

ငါတို႔က တခ်ိဳ႕ေတြကို ဖာေထးေပးခဲ့သင့္တယ္။



ဒါဟာ အရာရာျမန္ႏႈန္းျမင့္နည္းပဲ

ငါတို႔ အျမင္ အာရံုကိုျမင့္ရမယ္

ခပ္ေ၀းေ၀းက လြင့္ပ်ံလာမယ့္အသံေတြကို ငါတို႔ နားစိုက္ေထာင္

အထူးသတင္းေၾကျငာခ်က္ကို အာရံုျပဳ….

သိပ္အံ့ၾသစရာ

ငါတို႔ဟာ စီးေဆာ (Sea-Saw) တစ္ခုေပၚမွာ

ငါတို႔ရဲ့ ႏူးည့ံၾကင္နာမႈဟာ တျဖည္းျဖည္းေအာက္ကိုက်လာ

အခ်ိန္မွီ….အခုအခံကိုရွာတယ္

ငါတို႔အတြက္ အကာအကြယ္ကိုရွာရတယ္။



ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ပဲ ကမၻာဟာ ေတာက္ေလာင္ပါေစ

ငါတို႔မွာ ခ်နင္းစရာ သားေကာင္က အဆင္သင့္ျဖစ္ရမယ္

ငါတို႔ေတြ ဟန္ဟန္ပန္ပန္ကို စုေဆာင္းၾက

ငါတို႔ေတြ လက္ကိုင္အိတ္ကို ေဖာင္းပြၾက

ငါတို႔ဟာ ၀တ္ပံုစားပံု သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ဆိုေတာ့

ငါတို႔လက္ရွိဟာ ငါတို႔မနက္ျဖန္ကို အလြယ္တကူမမွတ္မိ

အဲဒီနည္းအတိုင္း

ငါတို႔ကိုယ္ ငါတို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္ထိုးမိတယ္



တစ္၊

ႏွစ္၊

သံုး၊

ေလး….

ငါတို႔ကိုယ္ ငါတို႔ တိုင္ပင္ေပးရတယ္

ငါတို႔ေတြ ဖုတ္ဖက္ခါၿပီးျပန္ထ

ငါတို႔မ်က္ရည္က်တာကို ျမင္ဖူးသူဟာ

ငါတို႔ကို ပို၀မ္းနည္းေစသူေတြ

ငါတို႔ဘ၀အခ်ိဳးအေကြ႕မွာ

သူတို႔လက္ေခါက္မႈသံကိုလ်စ္လ်ဴရႈ႕ထား

ငါတို႔ေတြဟာ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳးဆိုေပမယ့္

စင္ေပၚကို ထင္ထင္ရွားရွား တက္ခ်င္ၾကေသးတာ



ရႈ႕စားသာၾကည့္ၾက

အဲဒီအထံုးႀကီးကိုငါတို႔ေျဖေနပံု

အဲဒီ ဇာတ္ရႈပ္ကို မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ေဖ်ာ္ေျဖပံု

ဆရာ့ ဆရာႀကီးေတြ နည္းအတိုင္း

ငါတို႔ေတြဟာ တေသြမတိမ္းကို လိုက္နာပံုေတြနဲ႔

ေနာက္အထုပ္ ထုပ္ဖို႔ ငါတို႔ဟာ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ၾက

အြန္လိုင္းေပၚတက္ရင္း ေမ့ေလ်ာ့ၾက

ႏိုက္ကလပ္တက္ရင္းနဲ႔ ေမ့ေလ်ာ့ၾက

အိပ္ရာခင္းေပၚ ေက်ာဆန္႔ရင္း ေမ့ေလ်ာ့ၾက

ဆူရွီစားရင္းေမ့ေလ်ာ့ၾက



ငါတို႔ေတြ အေပးအယူမွ်ပါေသးတယ္။

ငါတို႔ေတြ ေနေကာင္းပါေသးတယ္။

ငါတို႔လက္ေမာင္းသားေတြ တင္းတင္းရင္းရင္းရွိေနေသးတယ္။

ငါတို႔ပတ္၀န္းက်င္ဟာ စားေကာင္း အိပ္ေပ်ာ္အေျခအေနပါ။

ငါတို႔ေတြ ဆခြဲကိန္းဘ၀ျဖစ္ရတာကိုပဲ ေပ်ာ္ေနေသးတယ္။

အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့

ငါတို႔ရဲ့ ဧရာ၀တီေလး သိပ္ၿပီးေတာ့ အိေျႏၵရေန

စီးဆင္းေနပံုသိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႕၊

အတိတ္ေတြ ဘယ္လိုရွိရွိ ဒီေန႔ သူ သိပ္လွေနတယ္။

ဖူဂ်ီကုိထက္ ငါတို႔ပုပၸါးေလးကပိုလွတယ္

ငါတို႔ျမစ္သံလြင္ေလး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ရွိေသးတယ္။

ေတာ္ေသးတယ္

ငါတုိ႔ေတြ ဘုရားရွင္ရဲ့အဆံုးအမနဲ႔ ကင္းကင္းကြာကြာ မဟုတ္ေသးတာကိုက

ငါတို႔ဒီဘက္အျခမ္းအတြက္ ဘုရားတရေလာက္ေအာင္ကို ေတာ္ေသးတယ္။





ႏွင္းႏုလြင္



၁၅၊ ၀၃၊ ၂၀၁၁

အခြင့္ထူးခံ

Sunday, March 20, 2011 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
“ဒီေန႔လူငယ္ေတြ” ဆုိေတာ့

ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေလး ရယ္မိတယ္


ညႀကီး ၁၂ နာရီဆုိတာ

ဒါမွ မဟုတ္ “ည”ဆုိတဲ့ ေဝါဟာရဟာ

ဒီၿမိဳ႕က လူငယ္ေတြ အတြက္ မရွိပါဘူး


လူငယ္ေတြ လက္ထဲမွာ ရွိတာက


ဖ်က္ဆုိထားတဲ့ သီခ်င္းျဖစ္ျဖစ္

ဂစ္တာတစ္လက္နဲ႔

ဂစ္တာတီးတတ္သူ ပါလာရင္

အေဆာင္ေရွ႕မွာျဖစ္ျဖစ္

ဂစ္တာတီးျပမယ္



တံခါးပိတ္ထားၿပီး ဆုိင္နာမည္မရွိ

ကြန္ပ်ဴတာေတြသာရွိတဲ့

၂၄ နာရီ ဖြင့္သည္ေနရာမွာ

မအိပ္မေန အသက္ရွည္ဂါထာရြတ္ေနတဲ့

ေမာင္ေပါက္က်ိဳင္းေတြ ရွိမယ္


ေနာက္ထပ္


အလင္းဆုိင္စာတန္းမပါေပမယ့္

ဘယ္ေတာ့မွ မပိတ္တဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မွာ

ရယ္လုိက္ ထပ္ရယ္လုိက္

ခပ္ျပင္းျပင္းေလး ဝုိင္းျပည့္ရယ္လုိက္

ေသာကကင္းလွတဲ့ လူငယ္ဝုိင္းေတြမွာ

ခုဆုိ

ေကာင္မေလးေတြပါ ပါပါလာမယ္


ေရွးလူႀကီးေတြ

အမဂၤလာအခ်ိန္လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့

ညခ်ိန္မွာ

ကုိးနာရီမွ ဆယ္နာရီမွ

အိမ္ကေန ထြက္ထြက္လာၾက

အေဆာင္ကေန ထြက္ထြက္လာၾက

ဒီအခ်ိန္မွာ မိဘစကားနားေထာင္သူဆုိတာ

ဂန္ဒူးဆုိလား

ဒီစကားကုိ သနားသျဖင့္

ကၽြန္ေတာ္ ခ်န္ၿပီး ေျပာျပတာပါ


တကယ္မရွတဲ့ ဓားနဲ႔ ခုတ္ၾက

က်ည္မပါတဲ့ ေသနတ္ပစ္ၾက

ဘယ္ေကာင္က ဘယ္ပါဝါတဲ့

လူဖလံေတြ ပုိပိုမ်ားလာတဲ့ကာလ

ဘယ္လူငယ္မွ ခ်ိန္းႀကိဳးပါမလာေတာ့ဘူး

ဘယ္လူငယ္မွ “ေဟ့ေကာင္” ဆုိၿပီး

အုတ္က်ဴိးေကာက္ တစ္ဖက္လူေခါင္းကုိ မပစ္ရဲဘူး

လိမၼာလာၾကလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး

“ဇ” ကို မရွိၾကေတာ့တာ

မုိက္ေနၾကတာကေတာ့ ကမ္းကုန္ပါပဲ


အေရွ႕ဘက္ကုိ အေနာက္ဘက္ကုိ

ေတာင္ဘက္ကုိ ေျမာက္ဘက္ကုိ

ဘာေတြမ်ားရွိလုိ႔ ဆုိင္ကယ္ကုိ

ဇက္ကုန္ဖြင့္ၿပီး က်ားက်ားမမ

ေဟးေဟး ဟားဟား

ၾကက္သား ဘဲသား

ေပါင္သား ရင္သား

စားရင္း ေသာက္ရင္း

ေပ်ာ္ၾကပါးၾက သြားၾက လာၾက

ညေတြ ညေတြရ႕ဲ အားရစရာ

ေရႊမႏၲလာ ကကြက္ပါ


ညညမွာလား

ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ညီတဲ့ၿမိဳ႕ဆုိလုိ႔

တုိ႔ေရႊမႏၲေလးပဲက်န္တယ္လုိ႔လည္း

အျငင္းသန္တဲ့ ေပါင္တံေဖြးေဖြး

ေရေဆးငါး ရာသီစာေတြေလ

ဘီယာျမဳပ္ တစီစီနဲ႔

ေရွးဘုရင္ေတြ နန္းစံခဲ့လုိ႔

ေနျပည္ေတာ္သ႐ုပ္ေလးအျဖစ္က်န္ခဲ့တဲ့ က်ဴံးေဘးမွာ

အသက္ကုိလည္း ခပ္ျပင္းျပင္းခုိး႐ႉၾကတတ္ေသး


ဒါနဲ႔ ညညဆို

အိမ္မွာ ဆုိင္ကယ္ေတြ ကားေတြ

ထားစရာမရွိလုိ႔

ေကတီဗြီမွာ မာဆတ္မွာ ႏုိက္ကလပ္မွာ

သြားသြားထားၾက

မုိးလင္းလုလုမွာ ထြက္လာတာၾကည့္မိေတာ့

ကၽြန္ေတာ္တု႔ိ ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ လက္လြဲခဲ့ရမယ့္

လူငယ္သားေကာင္းေတြ*

ဒီလုိညေတြ ဘယ္ထိ ရွည္ဦးမွာပါလိမ့္။







*ၿငိမ္းမင္း၏ စကားလံုးမ်ားႏွင့္ ကခုန္ျခင္းေဟာေျပာပြဲမွ စကား

ဒီေန႔ရာသီအေျခအေန

Sunday, March 20, 2011 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
မ်က္ရည္က်မယ့္အတူတူ

လက္ခံုကုိ မင္းအိပ္ကပ္ထဲကေန ဆြဲထုတ္လုိက္ပါ

ကမာၻမွာ မင္းတစ္ေယာက္တည္း

အေပၚကုိ ေမာ့ၾကည့္ေနပါ

အခု မင္းရွိေနတဲ့ ေနရာက

မင္းအတြက္ ကႏၲာရပါ

မင္း႐ႈိက္သံေၾကာင့္ မုန္တုိင္း မထန္ပါဘူး

မင္းမ်က္ရည္ေၾကာင့္ ဒီကုန္းေျမ ေရမလႊမ္းပါဘူး

မင္းႏွစ္ႏွစ္ကာကာခ်စ္ခဲ့သမွ် အရာရာဟာ

အရင္ကအတုိင္း မင္းတစ္ေယာက္တည္းပါပဲ

ဝိညာဥ္ခ်င္းလည္း ခ်ိတ္ဆက္ခ်င္မွ ခ်ိတ္ဆက္လိမ့္မယ္

ခ်စ္တတ္သူတစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕

လွမ္းလက္ကုိ ဆြဲယူ

ပန္းပြင့္စေတြ လႊင့္တက္လာတဲ့

အနမ္းစေတြ လႊင့္ထြက္လာတဲ့

ညမွာ ၾကယ္ေတြေႂကြတာ ခ်စ္သူနဲ႔

အတူၾကည့္ခ်င္ေနေသးလား

သံစဥ္တစ္ခုခု ဂီတသံတစ္ခုခု

လႊင့္ေမ်ာေနတဲ့ နာမည္တစ္ခုခု

ေအာ္ေခၚပါ

ခ်စ္သူၾကားေအာင္ေအာ္ေခၚပါ

အရမ္းမေျပးပါနဲ႔

မင္းေအာ္ေခၚသည္ႏွင့္အမွ်

မင္းဟာ ၿဂိဳဟ္သိမ္ၿဂိဳဟ္မႊားလုိ လြင့္ထြက္ေန

ေငးၾကည့္

အတိတ္ကုိ ေငးၾကည့္

ခ်စ္ခဲ့ဖူးတာကုိ ေငးၾကည့္

နမ္းခဲ့ဖူးတာကုိ ေငးၾကည့္

ေငးၾကည့္လုိ႔ လွသထက္လွေနဆဲ အတိတ္မွာ

အနမ္းကုိ

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္

တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖက္ၿပီး

နမ္းခဲ့ဖူးေပမယ့္

အလြမ္းဆုိတာမ်ိဳးက

ခ်စ္သူေတြကုိ ခပ္ေဝးေဝးခြဲဖုိ႔ပဲ

စဥ္းစားေနတာ။